Σκεφτόμουν τελευταία αυτή την ανάρτηση που έγραφα σχετικά με το πόσο δύσκολο είναι να δουλεύει κανείς έχοντας μια ψυχική ασθένεια. Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχουν δύο πράγματα σημαντικά που παίζουν ρόλο και είναι βοηθητικά σε αυτό. Πρώτον, αν σου αρέσει η δουλειά σου, αυτό που κάνεις δηλαδή εκεί, τότε όταν απορροφιέσαι από την δουλειά σου οι σκέψεις ατονούν και μπορεί στην πορεία και να εξαφανιστούν τελείως. Δεύτερον, ο εγκέφαλος μας μπορεί να κάνει πολλά πράγματα συγχρόνως, πολλές εργασίες μαζί. Αν κανείς αποκτήσει εναισθησία, δηλαδή γνωρίζει τι του συμβαίνει, τότε ο εγκέφαλος πολλές φορές μπορεί να επιλέγει την σωστή σκέψη και να αποκλείει τις άλλες.
Η εναισθησία είναι πολύ σημαντική υπόθεση. Συνήθως δεν αποκτάται από τον πρώτο καιρό αλλά ζώντας με τη ψύχωση μαθαίνεις ποια χαρακτηριστικά ανήκουν σε εσένα και ποια στην ασθένεια. Και με την βοήθεια των επαγγελματιών της ψυχικής υγείας που σου λένε τι πρέπει να προσέχεις και τι όχι. Κάποιες φορές όταν τα συμπτώματα βαραίνουν μπορεί να χρειαστεί αν λείψεις από την δουλειά σου (και εκεί είναι πολύ σημαντική η κατανόηση των τρίτων) ή και να νοσηλευτείς. Εγώ έχω νοσηλευτεί 7,8 φορές, η τελευταία ήταν πέρσι τον Αύγουστο. Κάποιες από αυτές τις φορές ήταν με την θέληση μου ενώ κάποιες με εισαγγελική παραγγελία.
Και αυτό είναι ένα επίσης σημαντικό θέμα που ταλαιπωρεί πολλές οικογένειες που έχουν ένα μέλος με ψυχική πάθηση. Το αν δηλαδή θα έπρεπε να βάλουν το παιδί τους μέσα χωρίς την θέληση του όταν η κατάσταση δεν πάει άλλο και αν αυτός θα στραφεί εναντίων τους μετά. Εγώ θα μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία. Εγώ λοιπόν μπορώ να πω ότι πολλές φορές απείλησα ότι θα κάνω κάτι κακό στα αδέρφια μου ή στους γιατρούς μου όταν με έβαζαν μέσα αλλά ποτέ δεν έκανα τίποτα. Ούτε χαστούκι δεν τους έχω ρίξει, το πολύ πολύ να τους έβρισα κάποιες φορές. Ο θυμός μου πάντα μετρίαζε στην πορεία. Παίζει ρόλο και η αγάπη που έχω για αυτούς τους ανθρώπους και το ότι στην ουσία δεν ήθελα πραγματικά να τους κάνω κακό. Πάντως να ξέρετε ότι οι περισσότεροι ασθενείς που έχω γνωρίσει στα νοσοκομεία ήταν καταβεβλημένοι, δεν είχαν δηλαδή την ενέργεια να κάνουν φασαρίες. Ήταν κουρασμένοι από όσα είχαν περάσει στη ζωή τους και όσα είχαν ζήσει πριν την νοσηλεία, μέσα στην υποτροπή τους. Σπάνια δηλαδή μου έχει τύχει να δω κάποιο διεγερτικό άτομο να τα κάνει «γυαλιά καρφιά» μέσα σε νοσοκομείο, το πολύ να φωνάζουν ή στα δύσκολα να χτυπάνε τον εαυτό τους. Και εδώ μιλάω για την προκατάληψη που υπάρχει σχετικά με το ότι εμείς οι ψυχικά ασθενείς είμαστε βίαιοι άνθρωποι. Αν ερχόσασταν σε επαφή με ένα τέτοιο περιβάλλον θα καταλαβαίνατε τι εννοώ…
Τέλος πάντων, αυτά για σήμερα, πολλά έγραψα, θα τα πούμε ξανά μετά το Πάσχα υποθέτω. Καλά να είστε ως τότε.
