Γεια σας. Θέλω καταρχάς να απαντήσω στο Κώστα που με ρώτησε
τι ιδέες είχα όταν ήμουν στο παραλήρημα, νομίζω ότι τις είχα ήδη πει σε
προηγούμενη ανάρτηση αλλά δεν με πειράζει να τις ξαναναφέρω. Την περίοδο που
έκανα το πρώτο μου παραλήρημα είχα λίγο καιρό πριν γνωρίσει μια κοπέλα με την
οποία κάναμε παρέα μαζί και με άλλους φίλους. Αυτή μια μέρα λοιπόν εντελώς
ξαφνικά εξαφανίστηκε. Τότε άρχισα να πιστεύω ότι αυτή τη κοπέλα είχε πολλά
λεφτά τα οποία μου έγραψε πριν φύγει γιατί ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Αυτές οι
σκέψεις κράτησαν για ένα εξάμηνο περίπου μέχρι που ξεκίνησα την αγωγή. Ποτέ όμως
δεν ξέχασα τι σκεφτόμουν τότε. Η πρώτη μου υποτροπή μετά από αυτό ήταν 6 χρόνια
αργότερα. Ξανάρχισε ακριβώς με τις ίδιες σκέψεις, σκεφτόμουν δηλαδή ότι όλα όσα
πίστευα το ’92 ήταν αλήθεια. Και αυτό ισχύει γενικά. Κάθε φορά που υποτροπιάζει
κανείς ξεκινάει από το ίδιο παραλήρημα. Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια έχουν
περάσει. Και εκεί πάνω χτίζεις το καινούριο παραλήρημα, σαν αλυσιδωτή
αντίδραση. Έχεις δηλαδή τη κεντρική ιδέα και εκεί πάνω χτίζεις. Αναφέρω ένα
παράδειγμα που μου έχει πει ο γιατρός μου για έναν άνθρωπο που ήταν σε
παραλήρημα. Αυτός ξεκίνησε λέγοντας ότι πίστευε ότι δεν είχε καρδιά. Ο γιατρός
τον ρώτησε γιατί δεν είχε καρδιά. Γιατί μου την πήρε ο τάδε. Γιατί σου την πήρε
ο τάδε; Γιατί θέλει να με εκδικηθεί κ.ο.κ. Πάντα μπορείς να βρεις μια απάντηση
και να δικαιολογήσεις το τι σκέφτεσαι.
Εγώ ακόμα πιστεύω ότι κάποια από αυτά που πίστευα το ’92
ισχύουν. Είχα πει κάποτε στον γιατρό μου ότι η αλήθεια μου μοιάζει πολύ με
παραλήρημα. Νομίζω ότι αυτή η φράση εξηγεί πολλά.
Τέλος, κλείνοντας θα ήθελα να απευθυνθώ στον άνθρωπο που
είχε γράψει το σχόλιο ότι όταν μοιράζεσαι τον πόνο σου γίνεται μισός, Νικόλα
νομίζω ότι τον έλεγαν, και να του πω αν θέλει να μιλήσει για το τι τον
απασχολεί, όπως το κάνω και εγώ. Είμαι εδώ για να τον ακούσω, εγώ και όλοι όσοι
μπαίνουν και διαβάζουν το blog καθημερινά.
