Το ... πολλάκις εξαμαρτείν

   Γειά σας, είμαι ο Κώστας και αυτή η ανάρτηση που τώρα διαβάζετε από εμένα είναι αισίως η ένατη . Κοντεύω τους δύο μήνες από τότε που άρχισα να γράφω σε αυτό εδώ το μπλογκ. Ο λόγος που το αναφέρω αυτό είναι για να δηλώσω ότι τα περισσότερα πράγματα που ίσως να φαίνονταν καινά ή πρωτότυπα έχουν ήδη ειπωθεί. Ο μόνος, λοιπόν, τρόπος να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια είναι να λάβει το μπλογκ μια μορφή προσωπικού ημερολογίου, ούτως ώστε να υπάρχει και μεγαλύτερο εύρος αναφορών και παραδειγμάτων για την νόσο της ψύχωσης από την καθημερινότητά μου. Φυσικά είναι αναγκαία και χρειάζονται τα σχόλια των αναγνωστών, που μπορούν να κάνουν διαλογικό και να εμπλουτίσουν κατά πολύ αυτό το μπλογκ.

   Γυρνάω τον χρόνο περίπου δύο εβδομάδες πίσω … Ο πατέρας μου στο χωριό για γεωργικές δουλειές, ένας παράγοντας χαλάρωσης για εμένα καθώς λειτουργεί ως πυλώνας πειθαρχίας στην ζωή μου. Η μητέρα μου από την άλλη όσο και να μου γκρινιάζει που βυθίζομαι στον ύπνο, είναι και λυπάμαι που το βλέπω έτσι, περισσότερο διαχειρίσιμη. Να λοιπόν που η χαύνωση και η απραξία που με τόσο μαθηματικό τρόπο οδηγούν στο κύριο χαρακτηριστικό της ψύχωσης, που είναι η τάση απομονωτισμού μου χτυπούν απειλητικά την πόρτα.

   Τώρα αρχίζουν τα δύσκολά (τα πολλά σφάλματα). Μέσα σε δέκα μέρες στήνω σε ραντεβού τρεις φορές τον οδοντίατρό μου, αδιαφορώ χαρακτηριστικά για την συνεδρία με την ψυχολόγο μου. Καθώς ούτε ειδοποιώ ότι δεν θα πάω, ούτε ύστερα ενημερώνω για την αιτία της απουσίας μου για σχεδόν μια εβδομάδα (κάτι που ευτυχώς δεν μου στοίχισε καθώς εκείνη που με κουράρει είναι σαφώς περισσότερο ευγενική και μεγαλόψυχη από ό,τι εγώ).

   Στο εκπαιδευτικό επίπεδο τώρα, απουσίασα μια κρίσιμη ημέρα από την σχολή μου. Κι ακόμα σε περίοδο εξετάσεων βρισκόμενος και  με εμφανή την εμφανή έλλειψη στόχου και προσανατολισμού, καθώς και στοιχειώδους προγράμματος στην ημέρα μου μέσα, αντί να μελετώ ξεφύλλιζα, και αντί να έχω επιπλέον κίνητρο με  τις εξετάσεις,  αυτές      λειτούργησαν σε μένα ανασταλτικά, αφού σκεφτόμουν ότι δεν με απασχολεί τίποτα, ούτε οι βαθμοί, ούτε τι θα σκεφτούν οι καθηγητές και οι συσπουδαστές ούτε τίποτα … 

   Συζήτησα με τον γιατρό μου για το αν αυτή η αλλαγή στην καθημερινότητά μου, ο κλινοστατισμός, το να μένω δηλαδή κλινήρης, και η απουσία από τη σχολή όπως και η ασυνέπειά μου στα ραντεβού μου, οφείλεται σε μένα που παρεκτράπηκα και έχασα τον έλεγχο ή στην φαρμακευτική μου αγωγή που παρέμεινε απαράλλακτη. Δύσκολη η απάντηση σε αυτό το δίλημμα καθώς το να σπρώχνεις τα άσχημα κάτω από το χαλάκι της ψύχωσης είναι ευκολότερο από το να παίρνεις επ’ώμου την ευθύνη που τα έκανες θάλασσα. Από την άλλη στήνοντας τον εαυτό σου στα 3 μέτρα δεν τον βοηθάς να ανακάμψει. Δεν του δίνεις αυτό το ελαφρό σπρώξιμο να ξεκολλήσει, όπως συχνά μου τονίζει η θεραπευτής μου. 

   Το συμπέρασμα για μένα είναι ότι έχω όπως όλοι ένα σταυρό να κουβαλήσω. Εκείνος σήκωσε τον σταυρό Του για τις αμαρτίες και τα λάθη όλων μας. Εγώ θα ήθελα να μπορέσω να Τον ακολουθήσω. Άλλωστε πιστεύω ότι και να με ρωτούσαν τα ίδια αγκάθια θα ζητούσα να φορέσω, γιατί από μέσα μας πηγάζει η σωτηρία και   ανάμεσά μας και στο πλαίσιο της Κοινότητας βρίσκεται ο Παράδεισος.

   Καλή Μ. Εβδομάδα και καλή Ανάσταση στις ψυχές όλων μας φίλοι μου …

Σπεύδε βραδέως...

Και να που ήρθε και πάλι η ώρα να γράψω δυο αράδες και να τις μοιραστώ με ανθρώπους που αν και δεν τους γνωρίζω, θέλω να τους νιώθω δικούς μου. Κι αυτό γιατί πιστεύω και σε αυτό συνηγορεί και το μοναδικό σχόλιο που μου έχουν κάνει ότι μας ενώνει ο κοινός αγώνας απέναντι σε έναν κακόβουλο ιό, την ψύχωση, που μας απειλεί σαν το σαράκι να μας καταφάει και να μας καταστήσει αντιλειτουργικούς.

   Αυτήν την εβδομάδα ολοκληρώθηκε η ομάδα ψυχοεκπαίδευσης εδώ στο Κέντρο Ημέρας της Κλίμακα και νιώθω ότι ενώ ταυτόχρονα χάνω ένα εβδομαδιαίο στήριγμα που με κρατούσε σε εγρήγορση για μια πάντα απρόβλεπτη πιθανή υποτροπή, ταυτόχρονα είναι η ολοκλήρωση μιας πορείας σε ένα ταξίδι γνώσης και εφοδίων μαζί με μια ομαδική συνεργασία. Με τα άλλα μέλη και με τους συντονιστές. Μια ευκαιρία να μετουσιώσω και να προσλάβω καλύτερα τα όσα εκπαιδεύθηκα είναι και τούτο εδώ το μπλογκ, αφού όπως κι εσείς θα το έχετε καταλάβει η προσπάθειά μου είναι να τροφοδοτήσω τον αναγνώστη κι έτσι να επικοινωνήσω αυτό που είχα την ευλογία να γνωρίσω και σε άλλους λιγότερο προνομιούχους. Πάμε λοιπόν.

   Η ψύχωση απ’ ό,τι έχω συμπεράνει μόνος κι έχω λάβει απάντηση σχετικά κι από ειδικούς, έχει το ιδίωμα να σε βραχυκυκλώνει. Κάνει με μια λέξη περισσότερο δυσκίνητο το μυαλό καθώς του αφαιρεί εκείνη τη σβελτάδα, εκείνη τη σπίθα που θα μπορούσε να έχει. Σε κάνει περισσότερο αργό, κοιμισμένο (πράγμα που για μένα σημαίνει ΄΄ήταν στραβό το κλήμα, το’φαγε κι ο γάιδαρος ..). Κι εδώ θα αναφέρω δύο προσωπικές μου εμπειρίες.

   Στην πρώτη, λοιπόν, θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια που ήμουν επί συμβάση σε ένα μεγάλο πολυεθνικό σουπερμάρκετ στην θέση του αποθηκάριου. Περίμενα μέχρι την τελευταία ημέρα να μάθω αν θα ανανεωνόταν η σύμβαση. Τελικά, όπως ενημερώθηκα, από τον υπεύθυνο θα απολυόμουν λόγω μείωσης του μπάτζετ. Πριν όμως μου ξεκαθάρισε ότι παρότι δεν ήταν ικανοποιημένος από την ταχύτητα που έκανα τις εργασίες μου (μάλιστα μου είπε ΄΄καθόλου ικανοποιημένος΄΄, και αναλογιστείτε ότι εγώ έβαζα τα δυνατά μου), δεν ήταν αυτός ο λόγος που δεν θα συνέχιζα γιατί έδειχνα γενικά ΄΄καλή εικόνα ΄΄ όπως μου είπε. Εγώ το είδα ως παρηγοριά στον άρρωστο και γι’αυτό δεν είδα με καλό μάτι το σχόλιο αυτό. Τελικά δεν είπα τίποτα και αποδέχτηκα τόσο τη μη ανανέωση όσο και το σχόλιο.

   Η δεύτερη αφορά τις σπουδές που κάνω τώρα στον τομέα της πληροφορικής. Σ’ένα μάθημα έπρεπε να ελέγξω την συνδεσμολογία σε κάποιο PC και κόλλησα όταν είδα πως κάτι δεν ανταποκρινόταν καλά. Έτσι το ανέφερα στον καθηγητή χωρίς να πάρω άλλη πρωτοβουλία. Και τότε αυτός μου απάντησε χαρακτηριστικά ότι περιμένει μεγαλύτερη σβελτάδα από εμένα κι ότι έπρεπε να έχω αποφασίσει μόνος μου την επόμενη κίνηση. Δέχτηκα στωϊκά την παρατήρησή του, γιατί ήξερα πως εν τέλει είχε δίκιο. Κι αυτό γιατί το να αργώ να ξεμπλοκάρω σε καθημερινά πράγματα είναι μια μόνιμη αγκύλωση που με ακολουθεί σχεδόν παιδιόθεν.

   Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω πως παρά τις παραπάνω εμπειρίες για τη δυνατότητα να καταφέρνω να φέρνω εις πέρας και στην ώρα τους συγκεκριμένες δραστηριότητες κι εργασίες, εγώ δεν το βάζω κάτω. Κι αυτό γιατί πιστεύω ότι μπορώ να βελτιωθώ και να γίνω περισσότερο λειτουργικός, όπως και το ίδιο πιστεύω και για τον καθένα που αγωνίζεται να συμμετάσχει επί ίσοις όροις στην καθημερινή αναμέτρηση με τη ψύχωση και να αναδειχθεί σε νικητή της ζωής.

   Ευχαριστώ που με διαβάζετε και που μου δίνετε την αφορμή να αγωνίζομαι και να κρατιέμαι σε εγρήγορση. Καλή συνέχεια …

Επί προσωπικού...

    Σήμερα θα αναφερθώ σε κάτι προσωπικό. Φυσικά και για να μη μακρηγορώ όλο αυτό το μπλογκ είναι μια προσωπική κατάθεση. Κι αυτό γιατί δεν είμαι συγγραφέας, ούτε δημοσιογράφος, αλλά μιλάω βιωματικά επιλέγοντας κάποια επεισόδια του αγώνα μου με την ψύχωση που θα μπορούσαν να φανούν χρήσιμα και σε κάποιους άλλους.

     Πριν από μερικά χρόνια, λίγο μετά από την πρώτη μου νοσηλεία, έτυχε να γνωρίσω μια κοπέλα. Και με ελαφρά τη καρδία, με την επιπολαιότητα που συνήθως με χαρακτηρίζει της αποκάλυψα από τον πρώτο μας κιόλας καφέ ότι λαμβάνω φαρμακευτική βοήθεια. Της είπα δηλαδή απλά ότι παίρνω ψυχοφάρμακα. Κι αυτό είναι κάτι που ούτε εκείνη μα ούτε κι εγώ φάνηκε να είναι ένα μυστικό που ξεχάσαμε.

     Έχω γράψει παλαιότερα ότι το μυστικό που εξαγορεύεις αργά ή γρήγορα το ξεχνάς, μα εκείνος που δεν το ξεχνάει είναι το πρόσωπο που το ακούει. Έχω επίσης ξαναγράψει ότι μισώ όσο τίποτε άλλο να με θεωρεί κάποιος ΄΄περίπτωση΄΄ να με θεωρεί ΄΄ειδικό παιδί΄΄. Κάτι που αναφέρω για πρώτη φορά αλλά το ξέρουμε όλοι είναι η ρήση, που μου αναφέρει συχνά η ψυχολόγος που με βλέπει, ότι ΄΄όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται΄΄.  Δεν άργησε λοιπόν, καθώς η σχέση μας με εκείνη εξελισσόταν σε φλερτ να δοθεί αφορμή για να μου θυμίσει  όλα όσα παραπάνω ανάφερα σε μορφή αποφθέγματος.

     Ένα Σάββατο απόγευμα λοιπόν είχαμε συναντηθεί για καφέ και αφού πέρασε κάποια ώρα της πρότεινα να ολοκληρώσουμε τη συνάντησή μας μιας και είχα έπειτα κάποια υποχρέωση. Εκείνη δυσανασχέτησε λέγοντας ότι πάλι καλά που δεν τη σήκωσα να φύγουμε στο μισάωρο πάνω. Της εξήγησα μα δε φάνηκε πρόθυμη να καταλάβει. Κάπως έτσι αποχαιρετιστήκαμε. Εγώ από τη μεριά μου φαντάστηκα ότι την εκνεύρισα μα σκέφτηκα ότι θα της περάσει. Ως εδώ καλά. 

     Αλλά δεν άργησε  να φτάσει μήνυμά της στο κινητό μου. Εκεί πολύ απλά μου εξηγούσε ότι ΄΄καταλαβαίνει΄΄ την ανάγκη μου να φεύγω και ότι αυτό ήταν ΄΄εντάξει΄΄ με εκείνη. Άλλο πάλι και τούτο σκέφτηκα, με λέει φευγάτο δηλαδή; Ποιος της έδωσε αυτό το δικαίωμα; Μάλλον εγώ που της μίλησα  … Ήθελές τα και παθές τα λοιπόν. Και να που τώρα βρισκόμουν μπροστά σε μια κατάσταση που δεν ήξερα πώς να χειριστώ. Κι έτσι τελικά δεν έδωσα κάποια συνέχεια σε αυτό αλλά η σχέση αυτή  δεν εξελίχθηκε περαιτέρω. Ίσως γιατί δεν ήθελα να βρίσκομαι σε μία σχέση που εγώ θα ήμουν το αδύναμο κομμάτι της. Μα ποιος ξέρει εάν ΄΄μυγιάστηκα΄΄ μόνος μου; Εάν αυτή η κοπέλα δεν ήθελε απλά να με αποδεχτεί όπως όντως ήμουν και να μου αφήσει τον χρόνο μου και τον χώρο μου;

     Πάντως, σήμερα δε θα συζητούσα καν αυτήν την εκδοχή εάν δεν ήξερα από την εμπειρία μου στην ομάδα ψυχοεκπαίδευσης ότι η καχυποψία και οι τάσεις απομόνωσης και αποφυγής της πραγματικότητας και του υφιστάμενου προβλήματος είναι πιθανό να προέρχονται από την ψύχωση. Ίσως, λέω ίσως, τότε να είχα σκεφθεί διαφορετικά. Αλλά μου αρέσει να λέει πως ποτέ δεν είναι αργά. Άλλωστε η ζωή μου δε στάματησε, συνεχίζει να κυλάει. Ως κατακλείδα έχω να παραδεχτώ ότι τελικά η Γνώση απελευθερώνει.

   Εις το επανιδείν φίλοι και καλόν αγώνα  …