Θα ξαναπήγαινα ...

   Χαίρετε φίλοι! Μετά από μια ανάπαυλα δύο εβδομάδων, όσο βρισκόμουν στην κατασκήνωση, έφτασε η ώρα να ξανανταμώσουμε. Σε αυτό εδώ το κείμενο θα ήθελα να αποτυπώσω ένα κομμάτι από τις ζωηρές εμπειρίες και τις ωραίες αναμνήσεις αυτής της κατασκηνωτικής περιόδου. Εκ προοιμίου σας λέω ότι βρήκα την όλη εμπειρία πολυπλεύρως ωφέλιμη (ως και ψυχοθεραπευτική θα έλεγα!)

   Όπως συνηθίζουμε να λέμε κάθε αρχή και δύσκολη … Έτσι την πρώτη και τη δεύτερη ημέρα χρειάστηκα μια ήπια προσαρμογή στο πρόγραμμα και στις απαιτήσεις που είχε αυτό από εμένα. Ευτυχώς ο αρχηγός της κατασκήνωσης ήταν αρκετά καταδεκτικός και διαλλακτικός. Έτσι, όταν του ζήτησα να πάρω λίγο χρόνο να ξεκουραστώ παρ’ό,τι δεν ήταν ώρα σιωπητηρίου έδειξε κατανόηση.  Βρήκα, λοιπόν, χρόνο να κάνω ένα μπάνιο και να μιλήσω με τους δικούς μου πράγμα που πολύ με ανέπαυσε. Έκτοτε μη θέλοντας να δώσω δικαίωμα και γεμάτος αυτοπεποίθηση ακολουθούσα πιστά το πρόγραμμα με σχετική άνεση.

   Το πόσο γρήγορα η μία ημέρα διαδεχόταν την άλλη δεν χρειάζεται να σας το πω. Κάθε ημέρα έμοιαζε με ένα λεπτό, όπως μου είπε κι ένας συνάδελφος από την κατασκήνωση. Το πρόγραμμα είχε και πρωΐ και απόγευμα μπάνιο, πρωταθλήματα ομαδικών παιχνιδιών, παιχνίδια σταθμών όπως λέγονται, καθώς και θεματικές δραστηριότητες. Τα παιδιά έδειχναν αρκετά ενθουσιασμένα και όλα δίψαγαν για την πρωτιά (φυσικά τους εξηγούσαμε ότι μεγαλύτερη σημασία έχει η ευγενής άμυλα και όχι η νίκη…). Οι μέρες γρήγορα άρχισαν να μετρούν αντίστροφα και όλοι κοιτούσαμε πως θα αποκομίσουμε τις καλύτερες εμπειρίες από αυτήν την περίοδο.

   Πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν η πρώτη μου κατασκήνωση που πήγα ποτέ και παρ’ό,τι κάλλιο αργά παρά ποτέ, ήμουν αρκετά μετανιωμένος που μόλις σε αυτήν την ηλικία το αποφάσισα (ή το τόλμησα αν θέλετε). Καθώς έβλεπα τα παιδιά να συνεργάζονται το ένα με το άλλο  και να απολαμβάνουν κάθε στιγμή και τους ΄΄μεγάλους΄΄ να γνωριζόμαστε καλύτερα και να κάνουμε φιλίες ένιωθα ένα παράπονο μέσα μου( καθώς οι περισσότεροι από μας που είχαμε την ευθύνη των παιδιών ήταν αρκετά νεότεροι από μένα και είχαν εμπειρία ως ΄΄ομαδόπουλα΄΄). Οπότε συνιστώ σε  όποιον επιθυμεί να περάσει δημιουργικά, ευχάριστα και απολαυστικά (το φαγητό ήταν εξαιρετικό) τον χρόνο των διακοπών του (πολλοί από τους ομαδάρχες επένδυσαν τον περισσότερο χρόνο των ημερών αδείας στην κατασκήνωση, χωρίς κάποιο χρηματικό όφελος) να συμμετάσχει σε κάποια κατασκήνωση.

   Τέλος, όσον αφορά την αγωγή που έπρεπε να παίρνω, απλώς την μετέθεσα κάπως αργότερα το βράδυ για να μπορώ να τη λαμβάνω χωρίς φόβο μήπως και γίνω αντιληπτός. Από ψυχολογικής απόψης ένιωθα τελείως υγιής, αφού δεν έβλεπα τον λόγο να αισθάνομαι ότι διαφέρω καθ’οιονδήποτε τρόπο από τους άλλους που δεν λαμβάνουν φάρμακα. Άλλωστε, μου έχει γίνει συνείδηση το προληπτικό του πράγματος και το γεγονός ότι έχω δίπλα μου σχεδόν ανά πάσα στιγμή ειδικούς, από την ΄΄Κλίμακα΄΄, να μπορώ να επικοινωνήσω και να βοηθηθώ, μου έδινε ξεχωριστή άνεση.

  Υ.Γ.: Θα ξαναπήγαινα χωρίς καμία αναστολή. Και, μεταξύ μας, ίσως επιλέξω να βρεθώ σε μια ακόμη κατασκήνωση μέσα στο εφετινό καλοκαίρι. Καλό υπόλοιπο Καλοκαιριού!...

Ο δρόμος μακρύς ...

  Χαίρετε φίλοι, έχουμε αφήσει μια συζήτηση στην μέση και σήμερα θα οδηγηθούμε σε ένα συμπέρασμα. Το πραγματικό αντικείμενο της συζήτησης, λοιπόν, θα πρέπει να είναι το στίγμα. Το στίγμα έχει πολλές μορφές αλλά εδώ μας ενδιαφέρει αυτή της ψυχικής ασθένειας. Εκεί βρίσκεται άλλωστε και η βαθύτερη αιτία του διλήμματος που είχα αναφέρει στο προηγούμενο κείμενο.

   Αν θυμάστε το δίλημμα είναι αν θα αναφέρω στον υπεύθυνο της κατασκήνωσης που θα συμμετάσχω ότι πάσχω από ψύχωση ή αν θα το αποσιωπήσω. Εδώ διακυβεύονται δύο στοιχήματα: α) το αν θα μπορέσω να βαστάξω την ταμπέλα που μου βάζει μια τέτοια αποκάλυψη και β) αν θα δεχτώ με θάρρος την πιθανή απόρριψη που μπορεί να προκύψει από αυτήν … 

   Κι εδώ μάλλον θα πρέπει να απογοητεύσω κάποιους και κυρίως κάποια πρόσωπα που με γνωρίζουν… Έχω ξαναγράψει ότι ακόμα κι η συνταγογράφηση φαρμάκων σε δημόσιο νοσοκκομείο μου δημιουργεί ένα δυσβάστχτο άγχος για το πώς θα μου συμπεριφερθούν, πώς θα μου αποτείνουν ακόμα και το λόγο. Άγχος που βέβαια έχω καταφέρει να κοντρολάρω σταδιακά. Αυτό το ονομάζω άγχος του στίγματος. Ε, λοιπόν φίλοι μου αυτό το άγχος δεν μπορώ να το ξεπεράσω στην περίπτωση του υπευθύνου της κατασκήνωσης. Κι ίσως το ακόμα απογοητευτικότερο είναι ότι πιστεύω ότι είναι πολύ βαρύ αυτό που θα του ζητούσα να αντιπαρέλθει … Ίσως κι εγώ ο ίδιος ξεχνάω όσα λέω κι όσα γράφω για το δικαίωμα στην αλήθεια και στην ίση αντιμετώπιση του ψυχικά πάσχοντος …

   Η δεύτερη απογοήτευση που ίσως περιμένει κάποιους είναι η αδυναμία μου ρισκάρω μια πιθανή απόρριψη. Έχω επενδύσει ψυχολογικά στην ιδέα της κατασκήνωσης, έχω γνωρίσει τους ομαδάρχες, τον τόπο της κατασκήνωσης, έχω σκεφτεί  ποια πράγματα θα μου χρειαστούν στην παραμονή μου εκεί … Θα μου ήταν, λοιπόν, πολύ οδυνηρή και πολύ επώδυνη μια απάντηση που θα μου ακύρωνε όλη την προσδοκία που υπάρχει μέσα μου για να ζήσω αυτήν την εμπειρία.

   Αλήθεια είναι ότι καθοριστικό ρόλο παίζει και η συμβουλή του πνευματικού μου, που είναι ιδιαίτερα έμπειρος σε τέτοια θέματα και συντείνει στην δική μου απόφαση, ότι θα ήταν ασύμφορη μια τέτοια ομολογία καθώς δεν ξέρει κανείς πώς θα την έβλεπε ένας άνθρωπος με πιθανή άγνοια επί τέτοιων θεμάτων.  

   Η κατακλείδα του κειμένου και γενικότερα αυτού του συνειδησιακού διλήμματος αλλά και διλήμματος ευθύνης απέναντι στον εαυτό μου και στα πιστεύω μου καθώς και στο θάρρος απέναντι στις προκαταλήψεις είναι πως ακόμα έχω ένα μακρύ και κακοτράχαλο δρόμο εμπρός μου ως την ημέρα  που θα είναι περισσότερο σημαντική για μένα η αλήθεια, η ακομπλεξάριστη αλήθεια και η διατράνωση της ισότητας των ψυχικά πασχόντων στις δραστηριότητες της ζωής από τα μικρά ή μεγαλύτερα κόστη ...

   Μετά από όλα αυτά νιώθω τουλάχιστον αληθινός στους αναγνώστες και στους φίλους αυτού του blog … Καλό καλοκαίρι σε όσους φύγουν! Καλή συνέχεια σε όλους και εις το επανιδείν !...