Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Mια ... διαμαρτυρόμενη επιταγή!


   Χαίρετε και καλό Φθινόπωρο ή μήπως καλό Χειμώνα; Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι τέσσερις εποχές έχουν καταλήξει να είναι δύο: Χειμώνας & Καλοκαίρι. Ευτυχώς ακραία καιρικά φαινόμενα δεν έκαναν την εμφάνιση τους στη χώρα μας, μολαταύτα το κρύο μπήκε δυναμικά όσο και αιφνιδιαστικά στην καθημερινότητά μας. Αυτή η αλλαγή άλλους τους βρίσκει να χαίρονται και άλλους, σαφώς τους περισσότερους, τους βρίσκει να απειλούνται. Και εξηγούμαι αμέσως.

   Ως άνθρωπος ο οποίος έχω περάσει από την φάση του να μπαίνει ο Χειμώνας κι εγώ να είμαι τελείως απροετοίμαστος υλικά, πάντα αυτήν την εποχή δεν μπορεί το μυαλό μου παρά να πηγαίνει σε αυτούς που είναι κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού, αλλά και στο έλεος των ανθρώπων. Ευτυχώς για μένα, που τώρα απολαμβάνω κάθε άνεση ζεστασιάς, η εμπειρία του να ζεις στο κρύο ήταν σύντομη και χωρίς περαιτέρω επιπτώσεις. Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο για έναν ιδιαιτέρως μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας. Πόσος λόγος δεν γίνεται στα δελτία ειδήσεων για το επίδομα θέρμανσης; Και μάλιστα σε ακριτικές περιοχές που ταλανίζονται από χιόνια και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Και έρχονται να ζητήσουν ένα μάτσο πιστοποιητικά ώστε να σου χορηγήσουν αυτό το επίδομα.  Αντί να θεωρείται a priori δεδομένο ως κοινωνικό αγαθό που είναι η θαλπωρή. 
   
 Μια από τις περισσότερο γνωστές φράσεις του Ευαγγελίου είναι ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον ένα. Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε και τρεις και τέσσερις και πέντε χιτώνες, ή πουκάμισα στην περίπτωσή μου, κι όμως δεν δίνουμε σε κάποιον που μπορεί να στερείται ακόμα και ενός. Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι κατά την άποψή μου η κοινωνική αλληλεγγύη ή κατ’άλλους η ελεημοσύνη δεν είναι μια πράξη που πρέπει να γίνεται μίζερα, επειδή έτσι πρέπει. Ούτε ακόμα ως μια πράξη οίκτου. 

    Και να σας πω γιατί. Οι άνθρωποι μιας πολιτείας, όπως και οι λαοί μεταξύ τους έχουν κάτι κοινό. Είμαστε όλοι αδέλφια. Και ποιος αδελφός βλέπει το αίμα του να στερείται ή να υποφέρει και δεν κινητοποιείται να τον απαλλάξει από την στενοχώρια του, από τον πόνο του ή από την ανέχειά του. Κατά την άποψή μου, και πολλών άλλων, όταν δίνεις παίρνεις. Και μάλιστα, αν θέλετε, το να δίνεις μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα μια εγωϊστική πράξη. Δίνω επειδή νιώθω καλά, προσοχή όμως όχι από επίδειξη γιατί αυτό είναι μια διαστροφή της συμπεριφοράς. Τι ωραία, λοιπόν, να είμασταν λίγο παραπάνω εγωϊστές!

   Και γράφοντας στο blog της Κλίμακα, δεν θα μπορούσα παρά να αναφέρω την συνεισφορά της στους αστέγους, σε πολλαπλά επίπεδα όσο και στο κομμάτι της ένδυσης. Έτσι, όσοι θα ήθελαν να ντύσουν κάποιους που τυχαίνει να μην έχουν χειμερινά ρούχα στην γκαρνταρόμπα τους (και συγχωρέστε μου το χιούμορ, να μην έχουν καν ντουλάπα και σπίτι), μπορούν να δώσουν, μπορούμε όλοι να δώσουμε από το περίσσευμά μας. Ξέρω ότι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως δίνονται ρούχα δις την εβδομάδα σε όσους έχουν ανάγκη. Και στο ίδιο μέρος γίνονται δεκτές οι όποιες προσφορές. Για όσους πάλι πέφτει μακριά, υπάρχουν και οι κατά τόπους Μητροπόλεις που κάνουν, επίσης, εξαιρετική δουλειά.

  Ως επίλογο θα ήθελα να αναφέρω ότι δεν είχα σκοπό να γίνω ο Ζορό των πτωχών με αυτό το κείμενο (εννοώ ο αυτόκλητος υπερασπιστής τους), αλλά το έγραψα για να ικανοποιήσω μια εσωτερική ανάγκη. Μια επιταγή της συνειδήσεώς μου αν θέλετε, άσχετα από το αν αυτά τα λόγια θα βρουν ευήκοα ώτα ή μη. Σας ευχαριστώ και εις το επανιδείν!



















2 σχόλια:

  1. καλο φθινόπωρο.
    Μακάρι τα γραφομενά σου να αγγίξουν και άλλους ανθρώπους και να προσφέρουν όσο μπορούν στους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας
    και να υπάρχει κοινωνική αλληλεγγύη για μια καλύτερη ζωή όλων μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Tο εύχομαι κι εγώ Νιόβη και πιστεύω ότι όπως και εσύ έτσι και πολλοί άλλοι θα παρακινηθούμε να σκεφτούμε όλους όσοι έχουν βρεθεί σε ανάγκη.
    Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή