Το τίμημα της χαλάρωσης

    Γειά χαρά και πάλι από τον γράφοντα, τον Κώστα, εξυπηρετούμενο από το Κέντρο Ημέρας της ΄΄Κλίμακα΄΄. Δεν ξέρω πως πέρασε ο καιρός, το μεσοδιάστημα που έχουμε να τα πούμε, για τους περισσότερους από σας, πάντως για μένα ήταν κάπως δύσκολα. Και μάλλον απρόσμενα δύσκολα.

  

 Μεσολάβησε το τριήμερο του Ευαγγελισμού, το δεύτερο κατά σειρά τριήμερο μετά από αυτό της Καθαράς Δευτέρας. Αφορμές για περισσότερη ξεκούραση αλλά και για χαλάρωση, κατάσταση που είναι δυνητικά επίφοβη για ΄΄πίσω βήματα΄΄ ακόμα και  υποτροπή. Τουλάχιστον έτσι λειτούργησε με μένα.

   Δεκαπεντάωρα ύπνου ημερησίως, χαμένα γεύματα και χαμένες ηλιόλουστες ημέρες. Άγχος μη με αναζητήσει κανείς στο τηλέφωνο και χρειαστεί με φωνή που βγαίνει από το μνήμα να βρω μια δικαιολογία για να αποφύγω να κανονίσω μια έξοδο. Έξοδο που θα με έβγαζε από το τριπάκι αυτό, αλλά ένιωθα ότι ήθελα να αποφύγω απεγνωσμένα οτιδήποτε θα με λύτρωνε. Γονείς να ανησυχούνε. Κι αναπάντητα ΄΄γιατί΄΄ να με ΄΄τρώνε΄΄ ξαπλωμένο στο κρεβάτι. Τι να φταίει και λιώνω έτσι και χάνομαι στο ναδίρ της ύπαρξής μου.

  

 Το σκηνικό γνώριμο αφού επαναλαμβάνεται χρόνια ολόκληρα. Τολμώ να πω στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. Κι εγώ αδύναμος, ΄΄γυμνός΄΄ να αφήνομαι σε μια ασέλγεια  που καταδυναστεύει και καταληστεύει την ζωή μου και που είμαι βέβαιος ότι θα συνεχίσει να το κάνει παρά την τωρινή ΄΄ιερή οργή΄΄ μου για ό,τι μου συμβαίνει.

  Και για να συνεχίσω από εκεί που είχα μείνει την τελευταία φορά θα παρατηρήσω το εξής. Όταν πέρασαν οι ημέρες και χρειάστηκε να γυρίσω στη σχολή μου, ένιωθα σε υπερβολικά έντονο βαθμό ότι ήμουν δακτυλοδεικτούμενος από όλο τον κόσμο. ΄΄ Άκουγα΄΄ να με σχολιάζουν όπου κι αν έπεφτε το βλέμμα μου: ΄΄ και πώς είναι έτσι αυτός;΄΄ και΄΄ κοιτα φάτσα΄΄ και και … Ένιωσα πραγματικά ζαλισμένος και βάδιζα τρικλίζοντας. Μόνο όπου πληρώνω (τον καφέ μου, το σνακ μου) αισθάνομαι με ανακούφιση ότι δε με κοροϊδεύουν, ίσως και στη σχολή μου (μάλλον γιατί και εκεί πληρώνω).

  Ευτυχώς υπάρχει και το πλαίσιο της  ΄΄Κλίμακα΄΄ στην ζωή μου και μπορώ να αντιμετωπίζω τέτοια ανησυχητικά συμπτώματα και φαρμακευτικά και με υποστήριξη ψυχολογική. Γνωρίζω ότι η νωχελικότητα που με πιάνει όταν δεν έχω δραστηριότητες είναι σύμπτωμα της νόσου μου, της ψύχωσης. Όπως και τα σχόλια που ΄΄ακούω΄΄ ότι είναι ένα ακόμα σύμπτωμα αυτής της νόσου στα οποία προσπαθώ να κωφεύω, αλλά η αλήθεια είναι ότι πνίγομαι, ότι δε μπορώ να ανασάνω με αυτά τα μέτρα και τα σταθμά. Καθώς ξέρω επίσης ότι με μεγαλύτερη δική μου συμμετοχή στη θεραπεία τα πράγματα θα πάνε σίγουρα καλύτερα.

Υ.Γ. Και μάλλον είναι αυτό που δε μπορώ να μου συγχωρήσω.

Καλόν αγώνα φίλοι μου …

Το στίγμα στη ζωή μας.

       Πάντα με απασχολούσε η εικόνα που έδινα στους άλλους και δεν εννοώ μόνο την εξωτερική, αλλά κυρίως τη συμπεριφορική, η οποία είναι και δηλωτική της προσωπικότητας ενός εκάστου. Δεν ξέρω αν αυτό λέει κάτι για την τωρινή μου αίσθηση για το πώς φαίνομαι, πάντως, από παιδί ένιωθα ότι εμπνέω κάτι ξένο στους άλλους ίσως ακόμα και παράξενο. Φυσικά αυτό δεν έχει αναγκαστικά κάποια σχέση με την ψύχωση αλλά ποιος ξέρει ίσως και να ’χει. Στην αρχή μάλιστα της αγωγής μου το αντιψυχωσικό που παίρνω μου δημιουργούσε εξωπυραμιδικά συμπτώματα όπως λέγονται. Συγκεκριμένα αγκύλωση στα χέρια. Ευτυχώς με το κατάλληλο αντίδοτο για τις παρενέργειες και σχετική δική μου προσοχή τώρα σχεδόν το σύμπτωμα αυτό ανήκει στο παρελθόν. Όμως μέχρι να συμβεί αυτό δείλιαζα, σχεδόν ντρεπόμουνα για την εικόνα μου. Έδινα δηλαδή ένα στίγμα στα ραντάρ των άλλων που πιστεύω ήταν αρνητικό.

         

         Το στίγμα βέβαια σαν έννοια είναι κατ’ εξοχήν αρνητικό όταν μιλάμε για προκαταλήψεις και ιδιαίτερα για τις ψυχικές ασθένειες και τους ψυχικά πάσχοντες. Και γι’αυτό ίσως υπάρχει σε αυτούς η μεγάλη αγωνία για το αν πρέπει και σε ποιον να εμπιστευτούν ότι νοσούν, πέραν του ιατρού τους. Κι’αυτό για δύο βασικούς λόγους: α) εμπιστευτικότητα, αν δηλαδή θα φανούν εχέμυθοι εκείνοι που θα ενημερωθούν και β) πώς θα αντιδράσουν και τι συνειρμούς θα κάνουν για λογαριασμό του ανθρώπου που πάσχει. Γιατί όπως λέει ένα  ρητό το μυστικό που θα εξαγορεύσεις σε κάποιον εσύ ίσως το ξεχάσεις αλλά αυτός ποτέ. Και δεν υπάρχει τίποτε πιο εκνευριστικό από το να σε αντιμετωπίζουν σαν ΄΄περίπτωση΄΄, σαν ΄΄ειδικό παιδί΄΄.

    

       Πριν από αρκετά χρόνια είχα επισκεφθεί το Α.Ψ.Κ. (Ανοικτό Ψυχοθεραπευτικό Κέντρο) Αθηνών για να ενταχθώ σε κάποιες ομάδες που λάμβαναν χώρα εκεί. Το πρώτο πράγμα που σου διδάσκουν, και σου απαγορεύουν εκεί, είναι οι ταμπέλες (είτε για τον εαυτό σου είτε για τους άλλους). Εκεί μου έγινε λόγος και για το Αντιστίγμα. Μια Μ.Κ.Ο. με σκοπό την κατάρριψη των ταμπού και των ταμπελών  σε μια κοινωνία με φοβικά ανακλαστικά και έντονη προκατάληψη απέναντι στην ψυχοθεραπεία, στα σκευάσματα και τους ψυχοθεραπευόμενους.

   

       Σύντομα επισκέφθηκα τα γραφεία του ΄΄Αντιστίγμα΄΄, γνώρισα τους εθελοντές εργαζομένους, ψυχολόγους κυρίως. Και έμαθα για διάφορες συμμετοχές σε συνέδρια. Τελικά, αποσύρθηκα διακριτικά από το χώρο, γιατί δεν είχα αρκετό χρόνο τότε να ασχοληθώ περισσότερο.

  

      Με αυτή μου την αναφορά στο στίγμα ( και στο ΄΄Αντιστίγμα΄΄) ανοίγει ένας μεγάλος κύκλος για πράγματα που θα ήθελα να αναφερθώ και πιστεύω θα θέλατε να συζητήσουμε. Με πολλή χαρά περιμένω δικά σας σχόλια και σχετικές απορίες. Καλή συνέχεια.

Μια αναπόφευκτη επίσκεψη

Αύριο είναι μια ιδιαίτερη ημέρα για μένα. Κι αυτό γιατί θα κάνω κάτι που με αγχώνει. Θα πρέπει να επισκεφθώ την Ψυχιατρική Πτέρυγα ενός δημόσιου νοσοκομείου για να γράψω τα φάρμακά μου όπως λέμε και στη συνέχεια να τα προμηθευθώ από το εκεί φαρμακείο. Και αυτό όπως είπα με αγχώνει.

Κατ’αρχάς νιώθω ένα απροσδιόριστου λόγου άγχος. Βέβαια, αυτό με έκανε να κάτσω να σκεφτώ το γιατί. Η αλήθεια είναι ότι έχω αναμνήσεις από νοσοκομεία. Δημόσια Ψυχιατρικά νοσοκομεία, καθώς έχω νοσηλευθεί δύο φορές σε αυτά. Και πραγματικά είναι αναμνήσεις που θα ήθελα να έχουν σβηστεί από την μνήμη μου. Καθώς ο φόβος ήταν ο μόνιμος συνοδός μου στην τότε νοσηλεία μου, αποτέλεσμα κι αυτός της ξενιτείας από κάθε τι γνωστό σε ένα περιβάλλον ιδιαζόντως αβέβαιο. Όπως και η μεγάλη θλίψη για συγκεκριμένες περιπτώσεις ανθρώπων που γνώρισα και που έχουν ξεχαστεί για διαφόρους λόγους εκεί μέσα και γι’αυτό ιδρυματοποίηθει συν τω χρόνω. 

Ίσως πάλι να φταίει και η αδυναμία μου να παραδεχθώ στον εαυτό μου ότι πάσχω κι εγώ από μια ψυχική νόσο και το πέρασμα μου από ένα κτίριο που νοσηλεύονται επίσης ψυχικά νοσούντες  να αναμοχλεύει μέσα μου αυτήν την αλήθεια. Αυτήν την σκληρή πραγματικότητα. Όμως είναι ο μοναδικός δρόμος να προμηθευτώ τα φάρμακά μου κι έτσι είναι κάτι που θα το περάσω εκών άκων και ίσως με βοηθάει που το βλέπω σαν μια ακόμα παράμετρο της θεραπείας μου.

Τελικά η επίσκεψή μου στο Νοσοκομείο, τώρα που γράφω ανήκει ήδη στο παρελθόν, αν και ήταν αρκετή φορτισμένη και αγχώδης, ήταν καθαρά διεκπεραιωτική. Πριν να το καταλάβω είχα ήδη ξεμπερδέψει με αυτήν. Είχα βέβαια ένα θέμα μέχρι να μου τα γράψουν γιατί ανήκω όπως μου είπαν σε άλλη περιφέρεια αλλά η συμπεριφορά που αντιμετώπισα ήταν φιλική και με αίσθημα κατανόησης. Σίγουρα τώρα νιώθω περισσότερο έτοιμος να ανταπεξέλθω στην διαδικασία της συνταγογράφησης από το νοσοκομείο καθώς και στο κλίμα που απορρέει από την επίσκεψη σε αυτό. Όμως ακόμα παραμένει σε υψηλή κλίμακα δυσκολίας και δυσανεξίας μέσα μου. Όμως θα με ενδιέφερε και η δική σας άποψη και εμπειρία, γιατί όχι, πάνω στο θέμα αυτό.

Συμπτώματα - εμπόδια της ψύχωσης

Τον τελευταίο καιρό είχα έντονη την ανησυχία για πιθανή υποτροπή.

Κάτι η εξεταστική  κάτι η πρωινή μου απόσυρση με έκαναν να αισθάνομαι ένα συναγερμό.

Κάτι ακόμα είναι και η ασυνέπεια μου στην συνεδρία με την ψυχολόγο και η επιθυμία να βλεπόμαστε σε  αραιότερα διαστήματα.

Εδώ θα ήθελα να αναφέρω την επισήμανση δύο συμπτωμάτων που μου έγιναν γνωστά κατά την διάρκεια των τελευταίων συναντήσεων που είχα με την θεραπεύτριά μου. Το πρώτο καθώς μου είπε ήταν το γεγονός πως παρ’ότι θα με χαρακτήριζε ως έναν ευγενικό και τρόπον τινά συνεσταλμένο άντρα έβλεπε να της μιλάω για σεξουαλικά ζητήματα με μια κάπως ασυνήθιστη άνεση για τα δεδομένα που προανέφερα.

Το δεύτερο σύμπτωμα λέγεται απροσφορότητα του συναισθήματος. Με απλά λόγια στην ερώτηση πώς αισθάνομαι σήμερα, έδινα την απάντηση ‘’χάλια’’ με ένα διάπλατο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου. Μ’ένα λόγο άλλο μήνυμα έδινα με το ύφος μου ενώ ακριβώς το αντίθετο έβγαινε από το στόμα μου. Βέβαια αυτό είναι κάτι που δεν είναι και τόσο όψιμο στην ζωή μου, όμως παρατηρήθηκε πιο έντονα τελευταία και σήμανε τον κώδωνα του κινδύνου.

Η εξεταστική βέβαια τελείωσε και τα ως άνω συμπτώματα δείχνουν να υποχώρησαν. Όμως δεν παύει να ενυπάρχει ο κίνδυνος πιθανής παλινδρόμησης καθώς οι αφορμές εξαφανίστηκαν, η γενεσιουργός αιτία από την άλλη που είναι η ψύχωση κι όσα την αποτελούν παραμένει. Για να μου θυμίζει ό,τι πρέπει να πηγαίνω με τους ρυθμούς μου, ανεξάρτητα από το πόσο γρήγορα θα ήθελα εγώ ή οι δικοί μου  να βελτιωθουν τα πράγματα και να προχωρήσω όσο γίνεται εγγύτερα στην υγεία.