Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Το δίλημμα


  Χαίρετε φίλοι, να’μαστε πάλι εδώ … Ευκαιρία βρίσκω σε αυτόν τον πρόλογο να σας ευχαριστήσω για την αναγνωσιμότητα αυτού του blog που είναι πραγματικά εντυπωσιακή! Τόσο σε δικά μου κείμενα όσο και σε κείμενα του προκατόχου μου Βασίλη, πράγμα εξίσου ευχάριστο. Φυσικά θα με ικανοποιούσε ιδιαίτερα η ύπαρξη και δικών σας σχολίων και πιστεύω ότι συν τω χρόνω θα πληθύνουν κι αυτά …

   Σε αυτό το κείμενο, όπως προϊδεάζει κι ο τίτλος θα αναφερθώ σε ένα προσωπικό δίλημμα, ηθικής φύσεως. Αυτό τα καλοκαίρι θέλω να βρω ευκαιρίες να ξεφύγω λίγο από τα συνηθισμένα, να αλλάξω παραστάσεις που λέμε. Άκουσα λοιπόν από το ραδιόφωνο για τις κατασκηνώσεις της τοπικής εκκλησίας στης οποίας την επικράτεια και κατοικώ. Να κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ σκέφτηκα … Και μάλιστα κάτι που θα ήθελα να είχα κάνει πρώτα ως παιδί βέβαια, αλλά και ως ενήλικας από άλλο, υπεύθυνο πόστο.

   Δεν άργησα λοιπόν να ρωτήσω σχετικά τον ιερέα νεότητας της ενορίας μου και φίλους που έχουν κατασκηνωτική εμπειρία ως ομαδάρχες. Έτσι βρήκα το τηλέφωνο για τον υπεύθυνο ιερέα της κατασκηνωτικής περιόδου που μπορώ χρονικά να συμμετάσχω και έμαθα τα δυσάρεστα νέα του ότι πρέπει να κάνω δήλωση ενυπόγραφη για το αν πάσχω από κάποια ασθένεια και ποιά φαρμακευτική αγωγή ακολουθώ. Και γράφω δυσάρεστα γιατί όπως καταλαβαίνετε αυτή η λεπτομέρεια με βάζει σε έναν εσωτερικό διάλογο, ένα διάλογο με τη συνείδησή μου, για το ποιά στάση θα πρέπει να τηρήσω …

   Αποφάσισα έτσι ότι πρέπει να το συζητήσω με ανθρώπους που μπορούν να με βοηθήσουν να πάρω τη σωστή απόφαση. Ο πρώτος που μίλησα ήταν η ψυχοθεραπεύτριά μου. Μου εξήγησε ότι αυτό που είναι μπροστά μου είναι ένα μεγάλο βήμα για μένα, ένεκα του ότι τα τελευταία αρκετά χρόνια βρίσκομαι άνεργος και η κατασκήνωση είναι μια εργασία που σε θέλει παρών 24 ώρες το 24ωρο και μπορεί να είναι ιδιαίτερα απαιτητική, παρ’ότι είναι εθελοντική και δεν πληρώνεται. Ακόμα μου είπε ότι θα ήταν προς το συμφέρον μου να γνωρίζει σχετικά με την πάθησή μου ο υπεύθυνος της κατασκήνωσης για να είμαι καλυμμένος σε περίπτωση που πιεστώ και αγχωθώ στο να του το αναφέρω με ασφάλεια, χωρίς να φανώ ανειλικρινής και να βρω τον χρόνο να μείνω λίγο με τον εαυτό μου.  Άλλωστε θα ήταν πολύ άβολο να ανακάλυπταν ότι κάνω χρήση δισκίων κρυφά και θα με έφερνε σε πραγματικά πολύ άβολη θέση. Τέλος μου πρότεινε να το συζητήσω και με τον θεράποντα ιατρό μου.
    Ο γιατρός τώρα είναι της άποψης ότι η αλήθεια σώζει και ότι το ψέμα ή έστω η αποσιώπηση της αλήθειας δεν έχει καλή κατάληξη. Μου πρότεινε λοιπόν να γράψω ότι πάσχω από ψύχωση και ότι ακολουθώ σχετική αγωγή και μου είπε ότι είναι πρόθυμος να με βοηθήσει γράφοντάς μου μια βεβαίωση ότι με παρακολουθεί κι ότι είναι ευχαριστημένος από την πορεία της ψυχικής μου υγείας. Ακόμα προσέθεσε ότι αν με απέρριπταν εξαιτίας της συγκεκριμένης ασθένειας αυτό θα ήταν κάτι που θα έδειχνε ότι η Εκκλησία θα πρέπει να επανεξετάσει ορισμένα πράγματα. Από την πλευρά μου βέβαια εγώ, είπε, ΄΄ πρέπει να είμαι αληθινός, το στίγμα δεν είναι παρόν όταν δεν του δίνεις χώρο και δεν αυτοστιγματίζεσαι΄΄, δηλαδή όταν δεν είσαι φορέας της αντίληψης ότι διαφέρεις αρνητικά δηλώνοντας την ψυχική σου πάθηση.

   Τελικά, έμαθα για την πρώτη συνάντηση της ομάδας επιτελείου της κατασκήνωσης και πήγα με την απόφαση να δηλώσω την αλήθεια. Κοίτα όμως που δεν χρειαζόταν να αναφέρω γραπτώς τα σχετικά με την υγεία μου. Καθ’ότι αυτό αφορούσε μόνο τα παιδιά και δεν έγινε παρά μια ευγενική παράκληση από τον υπεύθυνο ΄΄αν υπάρχει κάποια σοβαρή πάθηση εκ μέρους σας καλό θα ήταν να το γνωρίζουμε΄΄… Αστραπιαία σκέφτηκα ότι δεν είναι το ίδιο τώρα, κι ότι ίσως δεν χρειάζεται να μιλήσω. Μα ούτε μπορώ να αγνοήσω τις συζητήσεις και τις συμβουλές που μέχρι τώρα έχω δεχτεί.

   Το τι θα κάνω τελικά δεν το έχω αποφασίσει ακόμα καθότι έχω κάποιο καιρό μπροστά μου να το σκεφτώ, να ξαναρωτήσω και να αναρωτηθώ. Μάλιστα σκέφτηκα να ζητήσω από όσους διαβάζουν αυτό το blog να με βοηθήσουν με τις απόψεις τους και τα σχόλιά τους σε αυτό μου το δίλημμα … Παρακαλώ μη διστάσετε όποιο κι αν νομίζετε ότι είναι το σωστό … Η τελική μου απόφαση καθώς κι οι διεργασίες μέσα από τις οποίες πέρασα για να φτάσω σε αυτήν σε επόμενο κείμενο ... Ευχαριστώ για τον χρόνο και την προσοχή σας! Εις το επανιδείν!





Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Για τους αφανείς ήρωες ανάμεσά μας ...


   Χαίρετε φίλοι! Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους εκείνους τους ήρωες που ζουν ανάμεσά μας και που χάρη σε αυτούς βρίσκουμε ανακούφιση πολλοί από μας. Θεωρώ το ιατρικό επάγγελμα λειτούργημα  όπως και γενικότερα τα παραϊατρικά επαγγέλματα. Και στις μέρες μας νομίζω ότι αποδεικνύουν το γνήσιο του λειτουργήματος όταν δουλεύουν υπό αντίξοες συνθήκες χαμηλόμισθοι και πολλές φορές απλήρωτοι (για μήνες) φθάνοντας έτσι στα όρια της αντοχής τους.

    Μετά από αυτή την εισαγωγή θα ήθελα να αναφερθώ στους ανθρώπους της Μ.Κ.Ο. της ‘’Κλίμακα’’ με τους οποίους έχω να κάνω σε τακτική βάση και οι οποίοι μου αφιερώνουν τον χρόνο τους και την προσοχή τους. Όπως ακούγεται η χρηματοδότηση στις Μ.Κ.Ο. έχει σχεδόν πάψει να υφίσταται και ίσως πολύ σύντομα να σταματήσει οριστικά, με αποτέλεσμα πολλοί εργαζόμενοι να παραμένουν απλήρωτοι επί σειρά μηνών και μη γνωρίζοντας πότε και αν θα αρχίσουν να πληρώνονται. Εργάζονται δηλαδή από καθαρή επαγγελματική και ανθρώπινη ευσυνειδησία. Αλλά ως πότε θα κρατήσουν οι αντοχές τους;

   Συζητώντας με ψυχίατρο της ΄΄Κλίμακα΄΄ πληροφορήθηκα για το πλήθος των εξυπηρετουμένων της (περίπου 200 άτομα συμμετέχουν σε ομάδες) και ακόμα την πολύτιμη συνεισφορά της σε άτομα μεμονωμένα που βρίσκονται σε νησιά και σε άλλες ακριτικές περιοχές που όπως μου ανέφερε, καταφέρνουν και τα κρατάνε μακριά από το αδιέξοδο - μονόδρομο του ψυχιατρείου και της ιδρυματοποίησης με την τακτική ιατρική παρακολούθησή τους (μέσω ΄΄τηλεψυχιατρικής΄΄ και συνεργασίας με τους κατά τόπο θεράποντες ιατρούς).

   Γενικότερα, ζούμε σε μια ΄΄κρίσιμη΄΄ εποχή (κρίσης αξιών και ιδανικών πρώτα κι ύστερα οικονομίας). Η ανησυχία μας κυριεύει όλους. Η αβεβαιότητα, επίσης, ακόμα και για τα πιο στοιχειώδη αγαθά όπως στέγαση  - σίτιση – ενδυμασία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Για άτομα όπως εγώ, που πάσχουν από ψύχωση, το να μείνεις χωρίς τα φάρμακά σου ισοδυναμεί με μια σίγουρη υποτροπή, με μια θηλιά στο λαιμό κι ένα λάκτισμα κάτω από την ζώνη . Μόνο το άγχος του να αναζητείς τρόπο για τη εύρεση των φαρμάκων και του να μην έχεις κάποια λύση γι’αυτό εικάζω ότι θα είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική για την υγεία οποιουδήποτε ασθενούς.

   Επιπλέον, η διακοπή της ψυχολογικής θεραπείας, η οποία μπορεί να θεωρείται επικουρική πλην όμως έχει ιδιαίτερο βάρος, είναι πολύ πιθανό να επιδεινώσει την υγεία του ασθενούς, όσον αφορά την ψυχολογική του κατάσταση, και αφήνοντας τη στην μέση να οδηγήσει έναν ασθενή να μαζεύει ΄΄καταθλιπτικά΄΄ τα κομμάτια του και πιθανώς να απορφανίζεται προτού προλάβει να απογαλακτιστεί από τον θεραπευτή του.

   Εν κατακλείδι, σε μια εποχή που μας παίρνουν ένα ένα όσα αγαπήσαμε και όσα έχουμε ανάγκη για να αναπτυχθούμε και να ολοκληρωθούμε, πέρα από τα καθαρά βιοτικά, είναι εκ των ων ουκ άνευ να μην αφήσουμε να μας πάρουν και το δικαίωμα στην ελπίδα … Και θέλω να πιστεύω ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί !...