Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

΄΄Λογική Παράλογη΄΄

   Χαίρετε φίλοι, εύχομαι να είστε όλοι καλά! Τον τελευταίο καιρό ζούμε όλοι, κοινωνικά, μια αναταραχή. Μια διαταραχή της κοινής ειρήνης και του αισθήματος προστασίας που θα έπρεπε να απολαμβάνει κάθε πολίτης σε ένα ΄΄ευνομούμενο΄΄ κράτος. Θα έλεγε κάποιος ότι το καζάνι βράζει και χωρίς να θέλω να γίνω προφήτης κακών το φάντασμα του εμφυλίου πλανάται πάνω από την χώρα ( άλλωστε σχεδόν όλοι στον περίγυρο μου μιλούν με μια βεβαιότητα ότι πρέπει να χυθεί αίμα για να αλλάξουν οι καιροί και ΄΄αι βουλαί ΄΄ των ισχυρών – μια τόσο κυνική ομολογία που μου ανακατεύει τα σωθικά, λες και το αίμα αυτό δεν θα είναι το δικό μας αλλά κάποιων άλλων).

    Καλώς ή καλώς τυχαίνει να βρίσκονται στο περιβάλλον μου πρόσωπα που ανήκουν στα άκρα, τόσο προς τα δεξιά όσο και προς τα αριστερά. Εδώ, προτού συνεχίσω θα ήθελα να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του δρος Σ. Πεκ, ΄΄Πέρα από τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο΄΄,σελ. 57: ΄΄Το πλησιέστερο συνώνυμο του <<ριζοσπαστικού>> είναι <<θεμελιώδες>> (<<fundamental>>), που σημαίνει βασικό ή ουσιώδες. Όλως περιέργως, το ουσιαστικό <<ριζοσπαστικός>> χρησιμοποιείται για να περιγράψει αριστερούς, αναρχικούς, βομβιστές, ενώ το ουσιαστικό, <<φονταμενταλιστής>> (<<fundamentalist>>)για να περιγράψει δεξιούς εξτρεμιστές΄΄.  Αυτή η λεκτική συγγένεια που περιγράφεται στο παραπάνω παράθεμα δείχνει πόσο κοντά βρίσκονται και τα άκρα. Η δικιά μου επιλογή είναι να παραμείνω μετριοπαθής, να κρατήσω τα μάτια ανοιχτά. Και με την ευκαιρία που μου δίνει αυτό το βήμα, και σαν ειρηνοποιός που θέλω να πιστεύω ότι είμαι , καταδικάζω την βία (την ωμή και τυφλή πολλές φορές βία) απ’ όπου κι αν προέρχεται. Γιατί όπως δεν υπάρχει καλή και κακή μαγεία (αφού είναι εξ ολοκλήρου εκ του Πονηρού) έτσι δεν υπάρχει καλή και κακή, δίκαιη και άδικη βία.

   Τα άκρα, λοιπόν, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, και γίνονται ανεκτά αφού εξυπηρετούν συστημικές ανάγκες του πολιτικού κατεστημένου. Όμως, εδώ, δεν θέλω να πολιτικολογήσω. Την περασμένη εβδομάδα είχαμε την κηδεία του ανθρώπου που δολοφονήθηκε στο όνομα του μίσους και μιας (ο Θεός να την κάνει) ιδεολογίας. Και θέλω να τονίσω ότι όσο στυγερό είναι αυτό το έγκλημα άλλο τόσο απάνθρωπο είναι να ΄΄διψάμε΄΄ για εκδίκηση και αυτοδικία, μια απειλή για τους ομοϊδεάτες του θύτη και κατά της αστυνομίας, μια απειλή όμως και κατά της δημοκρατίας. Αφού με την κατάλυση των νόμων και του θεσμού της δικαιοσύνης καταλύεται και το ΄΄περί δικαίου΄΄ αίσθημα των πολιτών αυτής της χώρας, και φτάνουμε σε ένα φαρ ουέστ όπου το κυρίαρχο συναίσθημα είναι αυτό της επιβίωσης. Εκμηδενίζοντας έτσι κάθε ανώτερο ιδανικό και κάθε αξία και εγκαθιστώντας τον νόμο της ζούγκλας.

    Είναι πιστεύω καλό να κάνω νύξη στην νοοτροπία, στην λογική, στην παράλογη λογική των άκρων. Κατά την άποψη μου, ο εθνικισμός είναι η αίρεση ενός υγειούς πατριωτισμού και μία μέθοδος να ευημερήσουν ανεγκέφαλοι και απαίδευτοι άνθρωποι που είναι και αναλώσιμοι και εύκολα χειραγωγήσιμοι (εκεί κατατάσσω και τον δολοφόνο του Πειραιά). Όπως αντίστοιχα και ο αναρχισμός με τους αντιφασίστες κουκουλοφόρους του, που τρομοκρατούν με την σειρά τους τον κόσμο, είναι η αίρεση της προοδευτικής σκέψης.

    Τέλος, θα ήταν παράλειψη να μη συσχετίσω τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που κυριαρχούν στα άκρα, με τα όσα αντίστοιχα βιώνουν οι ψυχικά πάσχοντες από την κοινωνία, τον εργασιακό τους χώρο, ακόμα και από το στενό οικογενειακό τους περιβάλλον. Και παρ’ότι σε αυτήν την χώρα κουμάντο κάνουν οι μειοψηφίες εκατέρωθεν, οι ασθενείς της ψυχικής υγείας έχουν πολύ και σκληρή δουλειά μπροστά για να αντιμετωπίσουν τον κοινωνικό αποκλεισμό και γενικότερα το στίγμα που τους ακολουθεί. 

   Καλόν αγώνα σύντροφοι! Και εις το επανιδείν!

Υ.Γ.:Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για την αναγνωσιμότητα αυτού του blog και μην ξεχνάτε να μοιράζεστε τα σχόλιά σας είτε θετικά είτε αρνητικά. Θα μου προσφέρατε μεγάλη εξυπηρέτηση!





Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Ένα θανάσιμο φλερτ (παγκόσμια ημέρα πρόληψης Αυτοκτονίας)



   Χαίρετε φίλοι, σήμερα ενημερώθηκα ότι η Κλίμακα θα πραγματοποιήσει εκδήλωση στην πλ. Κλαυθμώνος για την ΄΄ παγκόσμια ημέρα πρόληψης της Αυτοκτονίας΄΄. Κι έτσι αυθόρμητα σκέφτηκα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου, καθ’ ότι είναι ένα θέμα το οποίο μας απασχολεί όλους ειδικά με όσα συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας…

   Δεν θα κοινωνιολογήσω κι ούτε θα πολιτικολογήσω, αφού αυτά μπορείτε να τα δείτε και σε άλλα blog ενώ αυτό που διαβάζετε έχει καθαρά ανθρώπινο και προσωπικό χαρακτήρα. Θα ήθελα να αναφέρω, όσον αφορά την αυτοκτονία (με την οποία σαν σκέψη, έστω φευγαλέα, νομίζω είχαν έστω μια φορά στην ζωή τους ένα φλερτ  οι περισσότεροι άνθρωποι, αν όχι όλοι), την ταλαιπωρία που υπέστην υπαιτιότητι του εαυτού μου κυρίως αλλά και λόγω της κακίας και της άγνοιας άλλων ανθρώπων.  

   Πριν από αρκετά χρόνια υπέφερα από ένα είδος εμμονών, αρκετά πιεστικών θα έλεγα. Το λάθος μου ήταν ότι ενώ μπορούσα να έχω πρόσβαση σε ψυχιατρική βοήθεια, θέλησα να μη ΄΄λυγίσω΄΄, όπως νόμιζα, και να αντέξω μόνος μου, επωμιζόμενος έναν σταυρό τον οποίον ούτε ήξερα ούτε και μπορούσα να κουβαλήσω. Έτσι άρχισα να εχθρεύομαι τον εαυτό μου και να μισώ την ίδια μου την ζωή. Άρχισα να έχω παρορμήσεις αυτοχειρίας και παρ’ ότι αντιστεκόμουν σθεναρά και δεν έκανα ποτέ σχέδια για το πώς να αποπειραθώ να βάλω τέλος στην ζωή μου (πόσο μάλλον να πραγματοποιήσω κάποια απόπειρα), είχα εξαντληθεί ψυχικά. Ευτυχώς ακολούθησε η εισαγωγή μου στο ψυχιατρικό νοσοκομείο και αυτές οι ενορμήσεις απομακρύνθηκαν αντικαθιστόμενες από μια θέληση για ακολουθία ψυχοθεραπείας, προϋπόθεσης για μια ασφαλή και υγειά ζωή.

   Ακόμα μερικά χρόνια πίσω, τώρα, είχα την τύχη (ή την ατυχία αν θέλετε) να βρεθώ να κάνω την θητεία μου σε μια μονάδα όπου οι μισοί τουλάχιστον κατάγονταν από την Κρήτη (και πιστέψτε με σε όσα πρόκειται να αναφέρω γι’αυτούς δεν είμαι διόλου προκατειλημμένος). Και το αναφέρω αυτό, γιατί όπως ακριβώς ακόμα κι ο Κύριος Ιησούς Χριστός κατηγορήθηκε από τους Ιουδαίους ότι θέλει ΄΄αποκτενείν εαυτόν΄΄ , έτσι και οι εν λόγω συνάδελφοί μου με κατηγόρησαν από καθαρά δική τους παρανόηση – παρεξήγηση και σκληρότητα, ότι τάχα ΄΄δεν είμαι καλά και επιθυμώ να βάλω τέλος στην ζωή μου΄΄(δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι αυτοί ήταν Κρητικοί, αφού καθένας αυτό που έχει αυτό βγάζει κι εκείνοι έχουν θέμα με τον θάνατο γενικά και με την αυτοκτονία ειδικά). Κι επειδή εγώ εν μέρει δεν ήμουν όντως καλά, έπασχα από κατάθλιψη (χωρίς να έχω όμως σκέψεις αυτοχειρίας), αρνιόμουν από πείσμα να τους διαψεύσω κι έτσι κυκλοφόρησε η φήμη αυτή σε όλη την  μονάδα, κάτι που μ’έκανε να νιώσω οικτρά και που μου ενέτεινε την κατάθλιψη έτι περισσότερο.  Εν τέλει, αυτό ξεφούσκωσε όταν άρχισα να παλιώνω και να κοντεύω να απολυθώ (τυχαίο; δεν  νομίζω).

   Αυτά είχα να πω για μένα όσον αφορά το θέμα της αυτοκτονίας με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την πρόληψή της. Θα τολμήσω, εδώ, να πω κι έναν λόγο για όσους τούτη την ώρα φλερτάρουν με αυτήν την ιδέα. Απλά ζητήστε βοήθεια (υπάρχει και το 1018), η ζωή είναι το σπουδαιότερο δώρο ας μην την πουλήσουμε γιατί έτσι ξεπουλάμε και την ευκαιρία να βγούμε νικητές σε αυτήν την ζωή και για όσους τυχαίνει να πιστεύουν και την επόμενη. 

   Ψηλά το κεφάλι! Ας μην μας καταβάλλει η αποθάρρυνση, ας μας εμπνεύσει η αλληλεγγύη και η θέληση για ζωή! Καλόν αγώνα!...


Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Τ'αγαπάς τελικά ...(ή όλα πήγαν καλά)



   Γειά σας μετά από αρκετό καιρό! Εφέτος αποφάσισα και μου έτυχε κιόλας να λείψω αρκετό καιρό από τα ΄΄πάτρια΄΄. Για την ακρίβεια μόλις γύρισα από νησί του Αιγαίου όπου είχα πάει εθελοντικά ως ομαδάρχης σε Κατασκήνωση (και πάλι). 

   Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή … Πάνω που είχα αρχίσει να ρουτινιάζω στην Αθήνα και να ψάχνω τρόπους να γεμίζω τον ΄΄ελεύθερό΄΄  μου χρόνο, ξάφνου μου γίνεται ένα τηλέφωνο που είχα πάψει να ελπίζω ότι θα μου γίνει! Ήταν από ένα γνωστό και μου έλεγε να επικοινωνήσω με τον αρχηγό της Κατασκήνωσης για να κανονίσω τα διαδικαστικά του ταξιδιού. Σε δυο μέρες είχαν κλειστεί τα εισιτήρια και είχα αρχίσει κιόλας να ετοιμάζω βαλίτσα. Ένα νέο ξεκίνημα ήταν ότι χρειαζόμουν για να κρατήσω το ηθικό μου  υψηλό και να χαρίσω μια ευχάριστη αναψυχή στο πνεύμα μου.

   Ταυτοχρόνως, βεβαίως, έκανα δεύτερες σκέψεις για τη δυσκολία(ες) που θα συναντούσα στο νέο μου διακόνημα. Κι αυτό όχι αδίκως διότι θα αναλάμβανα για πρώτη φορά την θέση του ομαδάρχη και παρ’ότι τα παιδιά πήγαιναν στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού (κάτι που μου ταιριάζει απόλυτα καθ’ότι μπορώ να καταλάβω σχετικά εύκολα και να ψυχολογήσω τα παιδιά αυτής της ηλικίας, αφού κι εμένα αυτά ήταν τα γλαφυρότερα και ευτυχέστερα παιδικά μου χρόνια) μπορούσα να υποψιαστώ πόσο μεγάλη ευθύνη επωμιζόμουν.   

   Εδώ πρέπει να πω ότι πήρα ΄΄ψήφο εμπιστοσύνης΄΄ από τον γιατρό μου και την ψυχοθεραπεύτριά μου που δεν στάθηκαν ενάντιοι στην απόφασή μου, αλλ’αντιθέτως με στήριξαν και δεν έπαψαν να μου λένε πόσο πιστεύουν στις δυνατότητές μου κι ότι είναι κι οι δύο πρόθυμοι τηλεφωνικώς να με συμβουλέψουν αν τα βρω σκούρα (παρ’ ότι διανύαμε περίοδο διακοπών!) Ειδικά η ψυχολόγος μου αξίζει να αναφέρω πόσο με ξαλάφρωσε όταν μου ΄΄ορμήνεψε΄΄ πως δεν είναι ΄΄προς θάνατον΄΄ ακόμα και η αποτυχία, ακόμα κι αν δεν μπορέσω να ολοκληρώσω την περίοδο (αφού όπως μου είπε: ΄΄πρώτα απ’όλα είσαι εσύ, να διαφυλάξεις τα ΄΄τιμαλφή΄΄ από αυτήν την δίχρονη προσπάθειά σου. Μη διακινδυνέψεις τίποτα, γιατί τίποτα δεν είναι περισσότερο σημαντικό από εσένα τον ίδιο΄΄).

  Στην Κατασκήνωση όλα, ευτυχώς, πήγαν καλά … Τα παιδιά φυσικά δεν άκουγαν (τουλάχιστον μέχρι να τους το πεις για έβδομη φορά), εγώ έβγαλα την φωνή μου, πράγμα που κανένας φίλος μου δεν μπορεί να το φανταστεί αφού στην ζωή μου την καθημερινή είμαι εξαιρετικά πράος και σιωπηλός. Που να πιστέψουν ότι άσκησα και σωματική βία (για καμιά φάπα μιλάμε …) ώστε να εισακουστώ. Αλλά όταν τα βλέπεις να κοιμούνται διαβάζοντάς τους χωρία από το Ευαγγέλιο ένας ανασασμός αγαλλίασης και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό μαζί με μια προσευχή να μην σου πάθουν τίποτε ούτε τώρα ούτε ποτέ αναβαίνει στην ψυχή σου!...

   Τελικά, όπως λέει κι ένας φίλος, τα αγαπάς τα παλιόπαιδα … Αν και μπορώ να πω  ότι δεν μου έχουν λείψει ακόμα, ίσως γιατί οι τελευταίες ημέρες ήταν ιδιαίτερα στρεσογόνες με όλες τις πρόβες αυτές για την γιορτή και την επικείμενη αναχώρηση των παιδιών. Μπορώ να πω ότι όπως και στην άλλη Κατασκήνωση, θα ξαναπήγαινα και του χρόνου (Θεού θέλοντος) με την προσμονή να ξανασυναντήσω τουλάχιστον κάποια από αυτά τα παιδιά.

   Τέλος, εύχομαι καλό Φθινόπωρο (κι όχι καλό Χειμώνα) και καλό μήνα. Γιατί όχι και καλό έτος, αφού αυτό αρχίζει μία Σεπτεμβρίου (πρώτη της Ινδίκτου για όσους ξέρουν) και γενικότερα όλα πάλι τώρα ξεκινούν … Καλή δύναμη και τα λέμε!…