Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Γιατρέ, θεράπευσε τον εαυτό σου ...



   Χαίρετε και πάλι φίλοι μου! Σήμερα θα αναφερθώ σε ένα θέμα για το οποίο είχα κάποιον ενδοιασμό να γράψω. Και τούτο διότι περιλαμβάνει και κάποιο τρίτο πρόσωπο. Όμως, σκέφτηκα, δεν θα αναφερθώ προσωπικά και ονομαστικά παρά μόνο ως περίπτωση. Έτσι, και χωρίς να γίνομαι συγκεκριμένος θα σας πω για μια δεσποινίδα που θέλησαν να μου συστήσουν.

   Πριν από μερικές ημέρες μου έγινε ένα τηλέφωνο από κάποια οικογενειακή γνωστή με σκοπό να μου ζητήσει να μου γνωρίσει κάποια  κοπέλα η οποία είχε ανάγκη από νέες φιλίες. Αυτό βέβαια είναι εντάξει μαζί μου καθ’ότι και παρ’ότι έχω τον κύκλο μου θεωρώ πως είμαι ανοιχτός σε νέες φιλίες.

   Όμως, η κυρία η οποία τηλεφώνησε μου γνώρισε πως η ας την πούμε Μαρία είναι χωρίς κανένα φίλο, παρ’ότι έχει εργασία, και είναι πολύ κλειστός άνθρωπος, μιλάει λίγο και δεν ανοίγεται εύκολα. Ακόμα, ότι δεν έχει ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Έτσι, η πρώτη μου αντίδραση ήταν απορία που σκέφτηκε εμένα για μια τέτοια περίπτωση και η δεύτερη σκέψη ότι ΄΄ κοίτα τι μου έτυχε΄΄ και ΄΄ όλα τα’χαμε, αυτό το βάρος μας έλειπε΄΄. Όμως, πέρα από αυτή την γογγύζουσα διάθεση σκέφτηκα και κάτι περισσότερο συνειδητό, αμέσως έλαμψε στο μυαλό μου η φράση ΄΄ίατρέ, θεράπευσον σεαυτόν΄΄. Εδώ, δηλαδή, μέχρι πρότινος μπορεί να πει κανείς οτί βρισκόμουν στην θέση της, πώς τώρα να αναλάβω τέτοια ευθύνη;

    Η κυρία αυτή μου απάντησε πάντως πως με θεωρεί ικανό ομιλητή και ΄΄καλό ΄΄ παιδί, πράγμα που μου προξένησε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση πώς μπορεί να το ξέρει αυτό, αφού η επαφή μας είναι σπάνια και τυπική. Πέρα από αυτό έκατσα και σκέφτηκα ή μάλλον μου δημιουργήθηκε ο συλλογισμός που μοιάζει να λέει πως έχουμε χρέος να δουλεύουμε τα χωράφια που γνωρίζουμε. Με άλλα λόγια, ποιος είναι περισσότερο κατάλληλος να  μιλήσει και να σχετιστεί με έναν εξαρτημένο, για παράδειγμα, παρά ένας που έχει περάσει από εξαρτήσεις, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχει αγκυροβολήσει σε ασφαλές λιμάνι έχοντας περάσει πρώτα απέναντι. 

   Το λοιπόν, η αρχική μου απάντηση στην κυρία αυτή για μια ενδεχόμενη συνάντηση με την Μαρία ήταν ότι μάλλον κάποιο λάθος κάνει που σκέφτηκε εμένα και πως θα την απογοητεύσω αλλά δεν θεωρώ τον εαυτό μου το κατάλληλο πρόσωπο για αυτήν την αποστολή. Όμως, μετά από την διεργασία την οποία ανέφερα κατέληξα να ανατρέψω αυτή μου την άποψη και να αφήσω την πόρτα ανοιχτή για μια συνάντηση. Αργότερα, το συζήτησα και με την ψυχοθεραπεύτριά μου κι εκεί κατάλαβα οτί κι αυτή η περίπτωση όπως κι όλα τα πράγματα χρειάζονται διάκριση. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να οριοθετήσω τη στάση μου και να μην αναλάβω ένα ρόλο θεραπευτή, που ούτως ή άλλως δεν μου αναλογεί και βέβαια δεν τον κατέχω κιόλας. Άλλωστε, μπορούμε πολύ απλά να μιλήσουμε ΄΄ για τον καιρό, την κατασκήνωση που πήγα και γενικότερα περί ανέμων και υδάτων΄΄, όπως μου ανέφερε.

   Έτσι, λοιπόν, οπλίστηκα και ετοιμάστηκα για μια συνάντηση με την κοπέλα που ονόμασα Μαρία. Τώρα για τη συνάντηση και το τι διαμείφθηκε σε αυτή νομίζω πως θα χρειαστεί ένα επιπλέον κείμενο. Ευχαριστώ που διαβάζετε αυτό το μπλόγκ. Περιμένω τα σχόλιά σας και εύχομαι εις το επανιδείν. Να είστε όλοι καλά!
  

Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Mια ... διαμαρτυρόμενη επιταγή!


   Χαίρετε και καλό Φθινόπωρο ή μήπως καλό Χειμώνα; Στις μέρες μας, δυστυχώς, οι τέσσερις εποχές έχουν καταλήξει να είναι δύο: Χειμώνας & Καλοκαίρι. Ευτυχώς ακραία καιρικά φαινόμενα δεν έκαναν την εμφάνιση τους στη χώρα μας, μολαταύτα το κρύο μπήκε δυναμικά όσο και αιφνιδιαστικά στην καθημερινότητά μας. Αυτή η αλλαγή άλλους τους βρίσκει να χαίρονται και άλλους, σαφώς τους περισσότερους, τους βρίσκει να απειλούνται. Και εξηγούμαι αμέσως.

   Ως άνθρωπος ο οποίος έχω περάσει από την φάση του να μπαίνει ο Χειμώνας κι εγώ να είμαι τελείως απροετοίμαστος υλικά, πάντα αυτήν την εποχή δεν μπορεί το μυαλό μου παρά να πηγαίνει σε αυτούς που είναι κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού, αλλά και στο έλεος των ανθρώπων. Ευτυχώς για μένα, που τώρα απολαμβάνω κάθε άνεση ζεστασιάς, η εμπειρία του να ζεις στο κρύο ήταν σύντομη και χωρίς περαιτέρω επιπτώσεις. Όμως δεν συμβαίνει το ίδιο για έναν ιδιαιτέρως μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας. Πόσος λόγος δεν γίνεται στα δελτία ειδήσεων για το επίδομα θέρμανσης; Και μάλιστα σε ακριτικές περιοχές που ταλανίζονται από χιόνια και πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Και έρχονται να ζητήσουν ένα μάτσο πιστοποιητικά ώστε να σου χορηγήσουν αυτό το επίδομα.  Αντί να θεωρείται a priori δεδομένο ως κοινωνικό αγαθό που είναι η θαλπωρή. 
   
 Μια από τις περισσότερο γνωστές φράσεις του Ευαγγελίου είναι ο έχων δύο χιτώνες να δίνει τον ένα. Κι όμως, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε και τρεις και τέσσερις και πέντε χιτώνες, ή πουκάμισα στην περίπτωσή μου, κι όμως δεν δίνουμε σε κάποιον που μπορεί να στερείται ακόμα και ενός. Εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι κατά την άποψή μου η κοινωνική αλληλεγγύη ή κατ’άλλους η ελεημοσύνη δεν είναι μια πράξη που πρέπει να γίνεται μίζερα, επειδή έτσι πρέπει. Ούτε ακόμα ως μια πράξη οίκτου. 

    Και να σας πω γιατί. Οι άνθρωποι μιας πολιτείας, όπως και οι λαοί μεταξύ τους έχουν κάτι κοινό. Είμαστε όλοι αδέλφια. Και ποιος αδελφός βλέπει το αίμα του να στερείται ή να υποφέρει και δεν κινητοποιείται να τον απαλλάξει από την στενοχώρια του, από τον πόνο του ή από την ανέχειά του. Κατά την άποψή μου, και πολλών άλλων, όταν δίνεις παίρνεις. Και μάλιστα, αν θέλετε, το να δίνεις μπορεί να θεωρηθεί κάλλιστα μια εγωϊστική πράξη. Δίνω επειδή νιώθω καλά, προσοχή όμως όχι από επίδειξη γιατί αυτό είναι μια διαστροφή της συμπεριφοράς. Τι ωραία, λοιπόν, να είμασταν λίγο παραπάνω εγωϊστές!

   Και γράφοντας στο blog της Κλίμακα, δεν θα μπορούσα παρά να αναφέρω την συνεισφορά της στους αστέγους, σε πολλαπλά επίπεδα όσο και στο κομμάτι της ένδυσης. Έτσι, όσοι θα ήθελαν να ντύσουν κάποιους που τυχαίνει να μην έχουν χειμερινά ρούχα στην γκαρνταρόμπα τους (και συγχωρέστε μου το χιούμορ, να μην έχουν καν ντουλάπα και σπίτι), μπορούν να δώσουν, μπορούμε όλοι να δώσουμε από το περίσσευμά μας. Ξέρω ότι στην οδό Κωνσταντινουπόλεως δίνονται ρούχα δις την εβδομάδα σε όσους έχουν ανάγκη. Και στο ίδιο μέρος γίνονται δεκτές οι όποιες προσφορές. Για όσους πάλι πέφτει μακριά, υπάρχουν και οι κατά τόπους Μητροπόλεις που κάνουν, επίσης, εξαιρετική δουλειά.

  Ως επίλογο θα ήθελα να αναφέρω ότι δεν είχα σκοπό να γίνω ο Ζορό των πτωχών με αυτό το κείμενο (εννοώ ο αυτόκλητος υπερασπιστής τους), αλλά το έγραψα για να ικανοποιήσω μια εσωτερική ανάγκη. Μια επιταγή της συνειδήσεώς μου αν θέλετε, άσχετα από το αν αυτά τα λόγια θα βρουν ευήκοα ώτα ή μη. Σας ευχαριστώ και εις το επανιδείν!