Αποχαιρετισμός

Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2014 …

Μία καταληκτική ημερομηνία! Ε, εντάξει δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου… Ούτε καν το τέλος αυτού του blog…

Ενός blog που με δική μου υπαιτιότητα έμεινε στάσιμο περίπου εδώ και μισό χρόνο. Τώρα θα  πει κάποιος μια διαπίστωση δεν λέει και κάτι. Αφού τα γεγονότα δεν αλλάζουν.

   Το μόνο που θα ήθελα να γράψω είναι ότι ξαναεμφανίζομαι απλώς να σηματοδοτήσω το τέλος όχι της ύπαρξης αυτού του blog, αλλά απλώς της δικιάς μου συμμετοχής σε αυτό. Προσωπικά πιστεύω ότι μόνο και μόνο η μακροχρόνια απουσία μου από το blog, η οποία ειρήσθω εν παρόδω συντελέστηκε όχι τόσο επειδή έκρινα ότι δεν έχω να πω τίποτα ως άνθρωπος ο οποίος πάσχει από χρόνια ψύχωση, μιας και ας πούμε, θεραπεύθηκα… Όχι δεν είναι αυτό. Παρ’ ότι νιώθω σταθερά καλύτερα ή αν θέλετε σταθερά καλά, εξακολουθώ να είμαι σε αγωγή και να κάνω ψυχοθεραπεία. Και πιστεύω ότι ευτυχώς ή δυστυχώς, είτε βρίσκομαι σε αγωγή είτε όχι, είτε κάνω ψυχοθεραπεία είτε όχι, η θεραπεία της ψύχωσής μου με την κυριολεκτική έννοια της λέξεως θεραπεία, είναι ένας δρόμος που θα τραβήξω με σκοπό να βρω τη γαλήνη και τη λύτρωση, ως το τέλος αυτής της σύντομης και επιγείου ζωής μου.

   Λοιπόν, πιθανότατα όπως ανέλυσα και προηγουμένως να μπορούσα να έχω συνεχίσει το γράψιμο τους προηγούμενους μήνες. Αλλά η αλήθεια είναι ότι η καθημερινότητα λίγο και λίγο το ότι ξεσυνήθισα να γράφω μετά την πάροδο αρκετών εβδομάδων συν το γεγονός ότι η πορεία μου στη θεραπεία ήταν χωρίς κάποια υποτροπή και μάλλον εξελίσσεται ασύμπτωτος κατά κύριο λόγο, αυτά αθροιστικά τα δεδομένα υπήρξαν και οι λόγοι που το blog έμεινε άνευ ανάρτησης όλον αυτόν τον καιρό.

   Αλήθεια επίσης είναι πως τα γράφω όλα αυτά όχι τόσο λόγω της δικής μου καλής συνήθειας να λογοδοτώ για τα πράγματα και την εξέλιξη αν θέλετε των πραγμάτων που αναλαμβάνω, αλλά μετά από παρότρυνση της κοινωνικού λειτουργού της Κλίμακος, η οποία θα πρέπει να πω ότι είναι αυτή που μου πρότεινε και να αναλάβω να γράφω σε αυτό το blog παίρνοντας τη σκυτάλη από έναν άλλο φίλο, το Βασίλη, και την οποία εκτιμώ απεριόριστα για τη δουλειά που κάνει στην Κλίμακα (όπως και για τη δουλειά που έχουμε κάνει και μαζί στο παρελθόν) καθώς και για τη συνεργασία της όλους αυτούς τους μήνες. Χάρη λοιπόν στη συμβουλή της πως καλό είναι τα πράγματα να κλείνουν ωραία κι όχι άκομψα όπως ίσως εγώ θα επέλεγα μέσω της δικής μου σιωπής και πως είναι σωστό να γίνει μια αποχαιρετιστήρια ανάρτηση εκ μέρους μου, γράφω αυτά τα, όχι και λίγα τελικώς, λόγια…

   Θέλω λοιπόν ξανά να ευχαριστήσω τη Μαρία, όπως είναι το όνομά της, και να ευχηθώ καλή συνέχεια σε αυτήν και σε όποιον επιλέξει εκείνη να αναλάβει να γράφει για το blog όπως θα ήθελα να ευχαριστήσω και το γιατρό και πρόεδρο της ΄΄ΚΛΙΜΑΚΑ΄΄κ. Κ. Κατσαδώρο για την εμπιστοσύνη που μου δείξανε καθώς και τη βοήθεια που μου παρέχεται όχι μόνο σήμερα αλλά και αρκετά από τα τελευταία χρόνια, και συναπτώς, στο Κέντρο Ημέρας. Φυσικά ευχαριστώ κι όλους όσοι έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τα γραφόμενά μου κι ακόμα περισσότερο ανέβασαν κάποιο σχόλιο. Εδώ, ζητώ συγγνώμη από όλους τα σχόλια των οποίων δεν απάντησα καθώς κι από εκείνους οι οποίοι έστειλαν σχόλιο άλλα λόγω δικής μου αβλεψίας (και κανενός άλλου) ή λάθους του συστήματος δεν το είδαν ανηρτημένο.

   Εύχομαι καλόν αγώνα σε όλους και ειρήνη σε όλον τον κόσμο. Γένοιτο!

Άνοιξη !!! (Κείμενο αυτοκριτικής)

   Εικοστή πρώτη Μαρτίου, πρώτη ημέρα της Άνοιξης σήμερα... Ανοίγω, λοιπόν, το λάπτοπ μου, και θυμάμαι επιτέλους ότι έχω ανοιχτούς λογαριασμούς με το μπλογκ της Κλίμακα ... Και καθ' ό,τι δεν έχω σταθεί συνεπής μπλόγκερ, στενοχωρώντας ίσως κάποιον ή καποιους οι οποίοι τυχόν ενδιαφέρονται να διαβάσουν τα όσα γράφω δεν μπορεί παρά να μην δοκιμάσω συναισθήματα απογοήτευσης για την ίδια μου τη (μη) προσπάθεια και για όλους όσοι θα περίμεναν μετά και από την τελευταία μου ανάρτηση, μια τελείως διαφορετική εξέλιξη γι'αυτό το μπλογκ.
  
   Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι ιδιαιτέρως ευχαριστημένος από τον εαυτό μου τις τελευταίες αρκετές εβδομάδες και πιστεύω ότι παρά τις επιλογές που μου δίνονται να κρατιέμαι σε φόρμα και υγιής, κρατώντας τον εαυτό μου σε απόσταση ασφαλείας από (πιθανό) ψυχωσικό επεισόδιο, η αλήθεια είναι λοιπόν ότι μάλλον τις αφήνω τις ευκαιρίες που μου παρουσιάζονται δίχως εκμετάλλευση και φέρνοντας έτσι και τον εαυτό μου,αλλά και αυτούς που πιστεύουν σε μένα σε δυσχερή θέση...
  
    Οι άνθρωποι, λοιπόν, οι οποίοι δικαιούνται να τα έχουν μαζί μου είναι πολλοι τελευταίως!... Ξεχωρίζω, όμως, μιας και φιλοξενούμαι και κουράρομαι, εδώ, στην Κλίμακα, την ομάδα στην οποία συμμετέχω και παρά το ότι ήμουν αδιάθετος θα έπρεπε να προσπαθήσω να είμαι παρών στις συναντήσεις (και να μη τους ΄΄κρεμάσω΄΄ λείποντας κι απροειδοποίητα μάλιστα). Επίσης, τον πρόεδρο της Κλίμακα, που μου προσφέρει σημαντικές επιλογές κι ευκαιρίες να διάγω τον χρόνο μου σε υγιές περιβάλλον κι εγώ τον έχω παραπέμψει στις ΄΄καλένδες΄΄. Καθώς και άλλους που θα ήταν , ίσως, κάπως κουραστικό να τους αναφέρω ονομαστικώς.

    Αγαπητοί φίλοι, όπως ασφαλώς καταλαβαίνετε αυτό το κείμενο είναι μία αυτοκριτική για το τελευταίο διάστημα. Μπορεί, βεβαίως, πολλούς να μη τους αφορά, αλλά εν προκειμένω δεν θα μπορούσα να αναφερθώ σε κάτι άλλο και να έχω ΄΄άνετο ύπνο΄΄ το βράδυ. Άλλωστε, ένας λόγος ο οποίος με έπεισε να αρχίσω να γράφω σε αυτό το μπλογκ, είναι ότι μπορώ να γράφω το ο,τιδήποτε με απασχολεί κάθε φορά, χωρίς καμία λογοκρισία και δεύτερες σκέψεις. Και για όσο καιρό μου δίνεται το δικαίωμα από τους ανθρώπους της Κλίμακα, με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσω να γράφω.

   Ευχαριστώ όλους όσοι θέλησαν και διάβασαν αυτό το κείμενο, παρά τη σημαντική δική μου ασυνέπεια όλον αυτόν τον καιρό! Καλή μας Άνοιξη και καλή Πασχαλιά!




           

Καλώς σας (ξανα)βρήκα ...

   Χαίρετε και πάλι χαίρετε! Γράφω μετά από καιρό και ομολογώ ότι δεν θα το έκανα αν πρώτα δεν ένιωθα να μου λείπει η όλη διαδικασία ... Μάλιστα μ'αρέσει να πιστεύω ότι και κάποιοι από τους φίλους αναγνώστες πεθύμησαν να διαβάσουν κάτι από έμενα, αλλά πάλι η αλήθεια είναι ότι γράφω από εσωτερική ανάγκη, ανάγκη έκφρασης και ανάγκη να επικοινωνήσω ένα κομάτι του εαυτού μου. Έτσι έστω και ένας αναγνώστης θα ήταν αρκετός για να νιώσω δικαίωση για την προσπάθειά μου!

   Κάποτε είχα ρωτήσει τον γιατρό της ΄΄Κλίμακα΄΄ για την σύγχρονη μάστιγα που παίρνει επιδημιολογικές διαστάσεις... Για ποιά νόσο μιλάω; Μα φυσικά για την σκλήρυνση κατά πλάκας... Τον ρώτησα φυσικά πως επιδρά στον ανθρώπινο οργανισμό κι εκεινός ωσαν να ήταν αυτονόητο απαντά ΄΄με ώσεις΄΄ κι εγώ με ακόμη μεγαλύτερη αφέλεια ξαναρώτησα. Μα τι στο καλό σημαίνει αυτό!... Σημαίνει ότι χτυπάει και φεύγει, σαν κομμάντο ένα πράμα, μόνο που δεν ξέρεις αν θα ξαναχτυπήσει σε δύο μήνες ή σε δεκαπέντε χρόνια ή ίσως, και μακάρι, ποτέ πάλι!
  
   Αυτή η απάντηση μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Δεν θυμάμαι αν ρώτησα τον γιατρό ή μου το είπε από μόνος του, αλλά κάπως έτσι είναι τα πράγματα και για τη διαγνωσμένη και τόσο ΄΄αγαπημένη΄΄ σε  εμένα ψύχωση. Κι εξηγούμαι! Καλώς εχόντων των πραγμάτων ο πάσχων από ψύχωση και τί εννοώ καλώς εχόντων των πραγμάτων, να όπως στην περίπτωσή μου με ψυχιατρική και ψυχολολογική παρακολούθηση, ο οποίος παίρνει τακτικά την αγωγή του και με οικογενειακό περιβάλλον βεβαρυμένο μεν με εξασφαλισμένα δε τη στέγη, το φαγητό, το ρεύμα, το νερό και ούτω καθ' εξής μπορεί εφ'όσον είναι συνεπής και σε εγρήγορση να φτάσει στα γεράματά του χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες.

  Όμως πολλοί από εμάς δεν έχουν τα ως άνω προαπαιτούμενα και αλλοι όπως εγώ που τα έχουν, έχουν να κάνουν με μια πολύ ύπουλη αρρώστια η οποία δεν διστάζει με μικρές ή και μεγάλες υποτροπές, ωσάν άλλες ώσεις στην σκλήρυνση κατά πλάκας, να δείξει τα κοφτερά και αιμοβόρα (βλέπε ενεργοβόρα) δόντια της... Δεν ξέρω αν μου φταίει ο Χειμώνας που νιώθω να γκριζάρει η ψυχική μου διάθεση αλλά τους τελευταίους μήνες νιώθω αρκετά βραχυκυκλωμένος και κατώτερος των (εκπαιδευτικών) περιστάσεων. Επίσης, νιώθω μια κάποια βραδύτητα και αγκύλωση να με κυριεύουν στο σώμα μου. Το ψάχνω, βέβαια, αλλά νιώθω την αίσθηση της παραίτησης να με καταβάλλει...

   Ίσως  είναι λοιπόν ώρα, και σίγουρα είναι, να ξαναβάλω στην ζωή μου μερικές θεραπευτικές συνήθειες όπως η έκφραση της γνώμης και των συναισθημάτων μου, η γυμναστική, οι καθημερινές συζητήσεις με φίλους και γιατί όχι η ενασχόληση με τα τόσο αγαπημένα μου παιδιά ή και βρέφη, ει δυνατόν, και φυσικά το αγαπημένο μου διάβασμα!

   Μπορώ να πω ότι έγραψα αυτό το κείμενο χωρίς να διακόψω χρονικά, σχεδόν με τη μία, αν εξαιρέσουμε τις απαραίτητες διακοπές για εκφωνήσεις από το μικρόφωνο του ΄΄Κλιμαξ Plus΄΄, καθ' ότι μουσικό παραγωγός!!!, και καθώς το έγραψα στο PC του ραδιοθαλάμου. Νομίζω ότι ήταν δύο πολύ ικανοποιητικές ώρες για μένα. Ελπίζω κι εσείς να ωφεληθείτε από το κείμενο!

   Εις το επανιδείν! Να είστε όλοι και όλες καλά! Καλή επανεκκίνηση!!!